فرزندانم 5 - شاید سخن حق

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
چند غنچه +	یکشنبه 95 دی 12 - 7:49 صبح
هر سه‌تایشان دعوتی هر ساله از سوی مرکز خدمات خدا خیرشان بدهد چقدر خوشحال می‌شوند کودکان امسال هر سه‌تایشان بهترین ِ کلاس‌شان هستند شاگرد اول یعنی این گفته معلم‌هایشان است درس‌هایی را می‌خوانند که یک‌بار به صورت کامل تابستان خوانده‌اند چطوری؟ این‌طوری که روزهای ابتدای تابستان هر سال به کتاب‌فروشی درسی بازارچه المهدی صفائیه می‌رویم با هم و کتاب ریاضی و بنویسیم سال بعدشان را می‌خریم هر روز دو صفحه از هر کتاب را می‌نویسند به مِهر نرسیده کتاب‌ها تمام می‌شود به مدرسه که می‌روند درس‌های اصلی را پیشاپیش خوانده‌اند! این روش را از شیوه آموزشی حوزه فراگرفتم اصراری که اساتید ما داشتند بر پیش‌مطالعه این‌که شاگرد سر کلاس حاضر نشود مگر این‌که از قبل درس را از روی کتاب خوانده باشد کمی هم به روش G5 شباهت رسانده تکراری که با فاصله همراه می‌شود و اطلاعات را به حافظه درازمدّت منتقل می‌سازد خدا را شکر که در این چند سال خوب جواب داده و تأثیر مثبتی در یادگیری آنان داشته آموزش نیز از وظایفی‌ست که پیش از مدرسه و البته که بیش از مدرسه بر عهده والدین است! دعا می‌کنم خدا حفظ‌شان کناد و از خواصّ اهل حق قرارشان دهاد! آمین! پ.ن. دو تا شلوار آبی را همین‌هایی که پسرهایم پوشیده‌اند چند روز پیش خودم برایشان دوختم پارچه‌اش را هم از سه‌شنبه‌بازار محل خودمان خریدم ارزان و مناسب گفتم کودک‌اند به نظرم رسید رنگی شاد برایشان انتخاب کنم چون جیب داخلی هم دارد بزرگ و جادار دو تا یکی در هر طرف که راحت پول‌هایشان را در آن قرار بدهند خیلی به آن علاقه‌مند شده‌اند! :) پ.ن. تصویر همین همایش را اولین‌باری که شرکت کردیم دو سال پیش در این نشانی قرار داده بودم! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
حتی بابا +	دوشنبه 95 آذر 29 - 8:0 عصر
قیمه‌بادنجان پختم برای نهار اصرار مریم بود و گرنه من می‌دانستم که... خلاصه بادنجان است دیگر به مذاق بچه‌ها جالب نمی‌آید خودمان هم بودیم روزی... و همین هم شد سیداحمد تا اسم بادنجان را شنید همان ادای «اَه» همیشگی‌اش را درآورد... رویش را هم از ظرف خورش برگرداند ولی صدایش کردم: «پسرم بادنجان‌هایش در تمام خورش که مخلوط نشده برای تو بادنجان نریخته‌ام» یعنی در حقیقت برای پسرها نریخته بودم به حسب این‌که حدس می‌زدم باب طبع‌شان نباشد نهار که می‌خوردند مشغول صحبت شدم و چنین روایت کردم: «من هم بچه بودم در سن شما حالم از دو غذا به هم می‌خورد می‌گویم به هم می‌خورد یعنی واقعاً به هم می‌خورد طوری که می‌خواستم بالا بیاورم یکی بادنجان و یکی گوجه فرنگی پخته درون غذا این دو را اصلاً دوست نداشتم» تعجب را در چهره‌شان دیدم همان‌طور که می‌خوردند قبل از آن‌که بپرسند ادامه دادم: «وقتی بزرگ‌تر شدم با خودم فکر کردم دیدم چقدر رفتارم غیرعادی‌ست و ناهنجار این‌که در مهمانی‌ها هر جایی که می‌روم باید صاحب‌خانه را ناراحت کنم و غذایش را نخورم به خاطر بادنجان و گوجه‌فرنگی دیدم با این کار دارم اعتبار و آبروی خودم را از دست می‌دهم فهمیدم انسان باید با فرهنگ جامعه سازگار باشد و نسبت به ناملایمات آن انعطاف بدارد این شد که تصمیم گرفتم خوردم و می‌دانید که ذائقه بر اساس عادت شکل می‌گیرد عادت کردم و امروزه هر دو را می‌خورم و ناراحت هم نمی‌شوم!» صدای سیدمرتضی درآمد که: عجب بادنجان خوشمزه‌ای دیدم یکی درسته از ظرف خورش برداشته دارد خالی خالی می‌خورد اخطار کردم: «با پلو بخور، خالی شاید مزّه‌اش خوب نباشد و کلاً زده شوی!» ولی با رغبت خورد و گفت: نه،‌ خیلی خوشمزه است! سیداحمد هم برداشت گذاشت روی پلو خورد و با به‌به گفت: بابا قیمه‌بادنجان را در برنامه غذایی بگذار! و این بار نیز هر دو مرا در بهت و حیرت فروبردند از این که «اراده» چقدر قدرت دارد و خداوند برای انسان چه «اختیار»‌ وسیع و گسترده و توانمندی تدارک نموده است! خود را جای آن‌ها قرار دادم فکر کردم که اکنون در ذهن‌شان چه می‌گذرد: «حتی بابا هم از بادنجان بدش می‌آمد ولی توانست بخورد پس: اولاً این فقط مشکل من نیست؛ حتی بابا... ثانیاً این مشکل قابل حل است؛ حتی بابا...» و پروردگار نیز وقتی که از خطای بزرگان می‌گوید و توبه آنان و رفع مشکلات‌شان برای این‌که شاید همین دو نکته را دریابیم و بدون ترس و واهمه و با اعتماد کامل راه اصلاح و توبه پیش گیریم: «وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَى ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَیْهِ وَهَدَى» (طه:121-122) و آدم پروردگارش را نافرمانی کرد و [از رسیدن به آنچه شیطان به او القا کرده بود] ناکام ماند. آن گاه پروردگارش او را برگزید و توبه اش را پذیرفت و او را راهنمایی کرد. (ترجمه انصاریان) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
جشن ِ الفبا +	چهارشنبه 95 آذر 17 - 6:53 صبح
نمی‌دانم از کجا آمده یا چه کسی آورده ولی اتفاق خوبی‌ست بد نیست یعنی آخر سال اول دبستان که می‌شود کودکان خواندن و نوشتن را که یاد گرفتند تمام الفبا را یک جشنی مدرسه می‌گیرد البته هزینه را از والدین مدرسه دولتی هم حتّی و خوب سنّتی‌ست ظاهراً این که دانش‌آموز احساس می‌کند آدم جدیدی شده است امسال تصویر سیدمرتضی را که به دیوار متصل کردم به عنوان آخرین فرزند باسوادم مریم پرسید: «با آن جای خالی چه کنیم؟» گفتم: «نمی‌دانم» ادامه داد: «کاش یه بچه دیگه هم بود که عکسشو اون‌جا می‌زدیم!» جوابی ندادم ولی به این اصل مهم بیشتر واقف شدم: بچه‌ها هر چه بیشتر؛ شادتر و خوش‌تر! کودکان برای یکدیگر در رفتارهای کودکانه‌شان محیط و شرایط پرورش و رشد فراهم می‌آورند هر کدام اخلاق و منشی دارد می‌شود آموزشی برای دیگران تا شیوه‌های رفتار متقابل را بیاموزد به صورت تجربی به روشی که فراموشی‌ناپذیر است مثل واکسن می‌ماند وقتی سه بچه داری هر کدام انگار فقط دو نوع واکسن را دریافت کرده ولی وقتی ده تا بچه داشته باشی مثلاً هر کدام تعامل با 9 نوع انسان مختلف را می‌آموزد با رفتارها و اخلاق‌های متفاوت و هنگامی که رشد یافت در بزرگسالی می‌تواند با گستره وسیع‌تری از انسان‌ها همکاری نماید و دلم سوخت برای نسل جدید و با خود گفتم: «بیچاره و بدبخت آن‌هایی که برادر و خواهر ندارند! چه ظلمی می‌کنند والدینشان به آن‌ها» امام صادق (ع): «ثَلَاثَةٌ مِنَ السَّعَادَةِ؛ الزَّوْجَةُ الْمُؤَاتِیَةُ وَ الْأَوْلَادُ الْبَارُّونَ وَ الرَّجُلُ یُرْزَقُ مَعِیشَتَهُ بِبَلَدِهِ یَغْدُو إِلَى أَهْلِهِ وَ یَرُوح» (الکافی، ج 5، ص 258) سه چیز مایه خوشبختی است؛ همسر ِ همراه، فرزندان ِ نیکوکار و شغلی که در شهر فرد باشد و فرد پس از کار، نزد خانواده‏اش رفته و با آنها خوش باشد. (منبع: http://www.mojtabatehrani.ir/fa/Content/1131) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
من ِ او +	شنبه 95 آذر 13 - 7:29 صبح
او کودک است نقاشی می‌کشد می‌خواهد «بابا» را بکشد چگونه؟ چه شکلی؟ با چه شمایلی؟ این‌جاست که من خود را در نگاه ِ او می‌بینم وقتی او تصویر مرا می‌کشد: قبلاً بار اولی که یک نقاشی متفاوت از کودکانم دیدم این‌جا درباره‌اش نوشتم و از شگفتی آن در نظرم گفتم سیده‌مریم کشیده بود این‌بار اما سیدمرتضی ناگهان سمتم آمد و این نقاشی را نشانم داد و بی‌درنگ نظرم را پرسید و من این‌بار خود را از منظر ِ او می‌دیدم این‌جا من، نه من ِ خود که «من ِ او»* بودم! چقدر از نگاهش لذّت بردم! :) «رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْیُنٍ» (فرقان:74) پروردگارا! ما را از سوی همسران و فرزندانمان خوشدلی و خوشحالی بخش!(ترجمه انصاریان) * ترکیب «من ِ او» از عنوان کتاب استاد امیرخانی اقتباس شده است بدون این‌که ارتباطی معنایی و مفهومی در نظر بوده باشد این کاربرد صرفاً نوعی استفاده از ترکیب ماسبق است نه ارجاع. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
کوچک ِ نویسنده +	پنج شنبه 95 آذر 4 - 1:8 عصر
ایول به این نسل جدید نسل چهارم انقلاب را می‌گویم این‌ها چه میرزابنویس‌هایی دارند درمی‌آیند! بچه که بودم نه فقط من که دیگر هم‌سن‌ها و هم‌کلاسی‌ها دو خط انشاء که می‌خواستیم بنویسیم پدرصاب‌بچه در می‌آمد: «به نام خدایی که انسان را آفرید و دمید از روح خویشتن ... انشای خود را آغاز می‌کنم» همین یک خط کلیشه را معمولاً فقط می‌توانستیم بنویسیم و سر خط که می‌آمدیم انگار اصلاً‌ جوهر خودکار خشک می‌شد یا انگشتان ما شاید اما این کودکان امروزی یا به خاطر سبک آموزشی جدیدی‌ست که پیش گرفته‌اند کتاب‌هایی که در زیر هر صفحه کودک را مجبور می‌کنند چند خط بنویسد یا شاید هم تأثیر رسانه بالاخره تلویزیون سیاه و سفید ما فقط یک ساعت در روز برنامه کودک داشت یا شاید... هوای IT و عصر اینترنت و فناوری بالاخره این‌ها از این سرب‌های آلوده‌کننده هوا نفس کشیده‌اند نفس تنفّس از آلودگی‌های محصول فناوری نیز شاید بی‌تأثیر نبوده حالا هر چه که بوده قدرت زیادی در نگارش برایشان به ارمغان آورده کودک دوم دبستانی من اصرار که: «روزنامه دیواری بسازم» تصاویر را سفارش داد برایش کشیدم و جای متن‌ها را خط‌کشی کردم پرسیدم: «برایت مطلب پیدا کنم بنویسی؟» جسورانه پاسخ داد: «نه، دو کیلو مطلب تو فکرم دارم که بنویسم!» برد و آورد وزن نکردم که چند کیلو شد ولی از این که این طور نوشت شگفت‌زده شدم از این سادگی در کلام و بی‌پیرایگی در بیان خدا بر توانش بیافزاید و روزافزون نماید آن‌قدر موجز و خلاصه نوشته است این پسر که آدم را یاد این توصیه حضرت امیر (ع) می‌اندازد: «وَ احْذِفُوا عَنِّی فُضُولَکُمْ وَ اقْصِدُوا قَصْدَ الْمَعَانِی وَ إِیَّاکُمْ وَ الْإِکْثَارَ» (خصال صدوق، ج‏1، ص‏310) جمله ‏هاى زیادى را حذف کنید و اصل موضوع را به نظر آورید و از پُرنویسى پرهیز کنید. خدایی، این‌ها بزرگ شوند چه می‌شوند؟! :) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - انشا 12 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
دیوار ِ قدّ +	چهارشنبه 95 آذر 3 - 4:30 عصر
دوباره امروز به خط‌شان کردم در کنار دیوار همان دیوار قدیمی دیواری که سال‌هاست رشد قدّی‌شان را ذخیره کرده است یک رکوردر گچی ِ آنالوگ دیواری! به گذشته نگاه کردم خودشان هم نگاه کردند از آن پایین تا این بالا هر شش ماه تقریباً خودشان هم دیدند تغییر را جایی که بودند و جایی که هستند نمودارم را آپدیت کردم با آخرین داده‌ها نموداری که قد کودکانم را با آن پایش می‌کنم داشتم به همین مطلب فکر می‌کردم ما معمولاً تغییر را نمی‌بینیم و ندیدن تغییر یعنی فراموش کردن غفلت از آن‌چه در آن هستیم و آن‌چه در آن خواهیم بود به زودی... دیدن گذشته فرصتی‌ست برای درک موقعیت جایگاه تشخیص وضعیت وضعیتی که در آن به سر می‌بریم از تفاوت امروز با با گذشته است که می‌توانیم مختصّات فعلی خود را بیابیم کودکان از دیدن چنین نموداری به تغییر جسمی خود که توجه می‌کنند درمی‌یابند که باید رفتار خود را نیز به تناسب آن تغییر دهند بلکه فراتر از آن هویّت و ریشه خود را نیز بازمی‌یابند احساس غرور می‌کنند از احساس وابستگی به یک زمان و مکان خاص تشخّص، شخصیّت می‌دهد به آن‌ها. «یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِن کُنتُمْ فِی رَیْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَغَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَیِّنَ لَکُمْ وَنُقِرُّ فِی الْأَرْحَامِ مَا نَشَاءُ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ وَمِنکُم مَّن یُتَوَفَّى وَمِنکُم مَّن یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْلَا یَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا» (حج:5) ای مردم! اگر درباره برانگیخته شدن [پس از مرگ] در تردید هستید، پس [به این واقعیت توجه کنید که] ما شما را از خاک آفریدیم، سپس از نطفه، سپس از علقه، سپس از پاره گوشتی با آفرینشی کامل یا غیر کامل آفریدیم تا برای شما روشن کنیم [که ما به برانگیختن مردگان تواناییم]؛ و آنچه را می خواهیم تا مدتی معین در رحم ها مستقر می کنیم؛ آن گاه شما را به صورت کودک [از رحم مادر] بیرون می آوریم تا آنکه به قدرت فکری و نیرومندی جسمی خود برسید. و برخی از شما [پیش از فرتوتی] قبض روح می شود، و برخی از شما را به پست ترین دوره عمر [که ایام پیری است] برمی گردانند تا در نتیجه از دانشی که داشتند چیزی ندانند. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
دفتر یادگاری +	پنج شنبه 95 آبان 27 - 6:8 عصر
هدیه گرفته بود خیلی وقت پیش دفتر زیبا و کوچکی تازگی متوجه شدم تصمیم گرفته آن را برای یادنوشته‌ها تخصیص دهد وقتی که نشانم داد و خواست یادگاری برایش بنویسم در صفحه‌ای که نام مرا با خط دبستانی خود نوشته بود و آن را به وصفی زیبا مزیّن ساخته؛ «پدر مهربانم» پرسیدم: برای چه؟! پاسخ داد: برای این‌که خدای نکرده اگر یک روز از دنیا رفتی یادگاری داشته باشم! لبخندی زدم :) و برایش نوشتم... خواست برایش بخوانم گفتم: خودت بخوان! خط اول را به سختی خط دوم را دیگر نتوانست تمام کند هر چه تلاش کرد... در نهایت گفت: اشکالی نداره، وقتی بزرگ شدم می‌خونم! و من برایش محوری‌ترین قصه «انسان» را نوشتم اصلی‌ترین و کلیدی‌ترین داستان مهم‌ترین پیامی که به گمانم یک پدر می‌تواند به فرزندش بدهد! «وَلَـکِن لِّیَبْلُوَکُمْ فِی مَا آتَاکُمْ فَاسْتَبِقُوا الْخَیْرَاتِ إِلَى اللَّـهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا» ولی می خواهد شما را در آنچه به شما داده امتحان کند؛ پس به سوی کارهای نیک بر یکدیگر پیشی گیرید. بازگشت همه شما به سوی خداست. (مائده:48) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
بحث ِ دانش آموزی +	پنج شنبه 95 آبان 20 - 4:6 عصر
از مدرسه آمده مشق‌ها را که نوشته می‌گوید: درس بپرس که فردا امتحان هدیه‌ها دارم می‌دانم منظورش کتاب هدیه‌های آسمانی‌ست همان دینی یا بینش اسلامی قدیمی خودمان مشغول کارم... می‌گویم: آخرین درسی که خواندی را برایم تعریف کن و بگو از آن چه یاد گرفته‌ای - فروتنی! + فقط همین؟! بیشتر توضیح بده - قصه‌ای درباره امام کاظم (ع) که کارگرشان خرما پشت دیوار مخفی می‌کند و امام ایشان را می‌بخشد و با مهربانی سخن می‌گوید! + خب از این قصه چه یاد گرفته‌ای؟ مشخص است که نمی‌داند دقیقاً چه پاسخی به این سؤال بدهد پرسشم را تفصیل می‌دهم و بنیادی‌تر می‌کنم: + چرا این قصه را در این کتاب نوشته است؟ از نگاهش معلوم است پرسشم را نگرفته: + چرا اسم مرا در کتاب نیاورده و از یک آدم‌های دیگری صحبت کرده است؟ - خب... چون آن‌ها امام بوده‌اند! + آفرین، دقیقاً سؤال من اینه: چرا قصه «امامان» را در کتاب شما نوشته‌اند؟ متوجه می‌شوم درک درستی از فضای کتاب هدیه‌ها ندارد: + دخترم اصلاً امام کیست؟ - جانشینان پیامبر (ص) را امام گویند! همه چیز را حفظ کرده است از این‌که این طور کتابی توضیح می‌دهد معلوم است: + چرا به آن‌ها امام می‌گویند؟ - بابا معلم این چیزها رو از ما نمی‌پرسه‌ها! تو آزمون نمی‌یاد این چیزا. + می‌دونم دخترم، فقط می‌خوام بدونم چه چیزایی بلدی. نمی‌داند چرا به آن‌ها امام می‌گویند ناگزیر برایش توضیح می‌دهم: + امام یعنی جلو، پیش رو، کسی که جلوتر است، خدا آن‌ها را تعیین کرده تا ما رفتارمان را از آن‌ها الگو بگیریم و دنباله‌رو آن‌ها باشیم. قصه آن‌ها را هم در کتاب نوشته‌اند تا ما بخوانیم و یاد بگیریم. اکنون به قصه کتاب باز می‌گردم: + از قصه امام کاظم (ع) یاد گرفتی که به دزد محبّت کنی؟ - بله! + یعنی اگر یک شب از خواب بیدار شدیم و دیدیم یک دزدی در خانه ما هست، به او لبخند بزنیم و بگوییم: موفق باشی و بگذاریم همه چیزمان را بزدد! - نـــــــــــه! + پس چی؟! مگه قرار نیست ما از این قصه الگو بگیریم؟ مگه امام (ع) این کار را نکرده است؟ پاسخ را نمی‌داند اصلاً تا به حال از این زاویه به قصه ننگریسته کتاب درسی را برای مدرسه می‌دانسته و امتحان و درس و نمره این‌که «خیلی خوب» بگیرد و خلاص! درست مثل کودکی خودمان اما این درست نیست این آموزش به چه درد بشریّت می‌خورد؟! جز وزر و وبالی که تا سنّش بالاتر رفت در تمام حفظیّات خود شک کند و بعد یک روز از خود بپرسد: این‌ها چه بود من حفظ کردم؟! چقدر غیرمنطقی! سعی کردم غیرمنطقی بودن برداشتی که از قصه داشته را با پرسش‌هایم برایش بزرگ نمایم در همین سن، تردید کند بهتر نیست تا این که وقتی بزرگ شد؟! + پس ما اگر از امام الگو بگیریم یک کار نادرست کرده‌ایم؟ زیرا به دزد مهربانی کردن، تشویق او به دزدی‌ست! کمی مهلت دادم تا تردید خوب در جسم و روحش بنشیند او به این شک و تردید نیاز دارد تردید پلی‌ست، به قول شهید مطهری، که باید از آن گذشت! بدون عبور از تردید که نمی‌توان به جزمیّت رسید: + نه دخترم... کمک کردن به دزد کار درستی نیست اگر یک روز هم یک دزدی به خانه ما بیاید ما نباید اجازه دهیم چیزی از ما بدزدد اما... امام کارگر خود را می‌شناخت می‌دانست در مضیقه است مشکلات مالی از یک سو و فریب ابلیس از سوی دیگر بنده خدا هم پنهانی مقداری خرمای ناچیز برداشته و امام می‌دانستند که این آدم «قابل اصلاح» است ما وقتی امید داریم دیگران اصلاح شوند آن‌ها را می‌بخشیم عفو می‌کنیم عفو به امید تغییر رفتار زیرا می‌دانیم اگر دعوا کنیم و برخورد سخت لج‌باز می‌شوند و بیشتر در گناه فرومی‌روند! توقع این است که معلّم این طور بحث کند یعنی ما با این انتظار است که فرزندمان را به آموزش و پرورش می‌سپاریم اما وقتی این طور نیست دوباره تعلیم و تربیت به دوش خودمان می‌افتد و رشد فرهنگی او دست خودمان را می‌بوسد! اگر فرزندانمان این مفاهیم را «نفهمند»‌ و درک نکنند وقتی بزرگتر شوند با کوهی از شبهات مواجه می‌گردند که سال‌ها با «حفظ کردن» این اطلاعات هضم نشده وبال گردن خویش ساخته‌اند! پناه بر خدا از توهّم ِ «دانستن» خیال ِ «علم» داشتن که خواندن کتاب‌های زیاد برای انسان پدید می‌آورد داده‌هایی بدون تحلیل، علم‌هایی‌ست که سود نمی‌رساند! امیر المؤمنین علیٌّ علیه‏السلام : وَاعلَم أ نَّهُ لا خَیرَ فی عِلمٍ لا یَنفَعُ ، ولا یُنتَفَعُ بِعِلمٍ لا یَحُقُّ تَعَلُّمُهُ . بـدان کـه در دانـش ناسودمند خیرى نیست و آموختن دانشى که سزاوار آموختن نیست، سودى ندهد . (نهج البلاغة : الکتاب 31 ، منتخب میزان الحکمة : 404) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - مدرسه 36 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
سؤالات ِ سخت +	سه شنبه 95 مهر 20 - 9:25 عصر
شروع شده است انگار سیل پرسش‌های دشواری که کودکان معمولاً می‌پرسند وقتی که قرار است بزرگ شوند وقتی که یکهو عقل‌شان افزایش می‌یابد انگار آری... به نظرم چنین است به یک سنّی می‌رسند که چیزهایی در نظرشان می‌آید که... چیزهایی که قبلاً به آن‌ها نمی‌اندیشیدند اگر در رشد کودکان دقّت کنیم من این‌طور یافتم یک روزهایی تغییر ناگهانی دارند تغییری که کاملاً محسوس است کودکی که قبلاً به ظاهر و لباسش اهمیت نمی‌داد یک‌روز نسبت به آن حساس می‌شود کودکی که پیش از این خیلی به بزرگ‌تر احترام نمی‌گذاشت راحت بود یعنی ناگهان می‌بینی آداب نشست و برخاست جلوی بزرگ‌ترها را در نظر می‌گیرد کودکی که تا دیروز اصلاً به «خدا» و ماوراء نمی‌اندیشید امروز یکهو می‌بینید که مدام پرسش‌های «معنوی» می‌کند! چند روز پیش مریم پرسید: «خدا استراحت نمی‌کند؟ خسته نمی‌شود؟» در خود فرورفتم: آخر آدم چطور می‌تواند این سؤالات سخت را پاسخ دهد؟! پاسخی در ذهن دارم ولی چگونه بیان کنم که یک کودک بتواند درک کند؟! از آن‌چه پیش از این گفته بودم کمک گرفتم: «قبلاً بهت گفته بودم که این دنیا فرقش با تمام عوالم دیگه تو چیه تو این‌که محدودیت داره همه منابع تو این دنیا محدودن محدودیت اصلاً خاصیّت اصلی دنیاست برای امتحان پس وقتی ما کاری انجام می‌دیم ماهیچه‌های ما به خاطر همین محدودیت پر از اسید اوریک می‌شن مواد زائدی که به خاطر سوخت و ساز سریع توشون جمع شده انرژی کم میارن این باعث میشه احساس خستگی کنیم اما از این عالم که بریم بیرون دیگه محدودیت نیست پس انرژی هم کم نمیاد پس هیچ کی احساس خستگی نمی‌کنه که نیاز به استراحت داشته باشه خدا هم فراتر از همه هفت تا عالمه» ادامه داد: «خب مگه خدا مغز نداره؟ خوابش نمی‌گیره؟» - دختر گلم منظورت اینه که «خدا تفکّر می‌کنه؟» خدا با ما انسان‌ها فرق داره خدا برای فکر کردن نیازی به مغز نداره مغز برای ما انسان‌هاست فکر کردن خدا خیلی متفاوته با اون چیزی که تو ذهن ماست! گفت و گویمان به طول انجامید اما مطمئن نشدم در نهایت که در پس آن‌همه سؤال و جواب آیا متقاعد شد یا خیر سکوتش نمی‌توانست بیّنه‌ای محسوب شود بر پذیرش! اما امروز با پرسش‌های دشوار دیگری مواجه شدم سیداحمد پرسید وقتی که در حرم بودیم هنگامی که دسته‌های عزا برای سلام به حضرت (س) داخل صحن می‌شدند: «اون چیه؟» - عَلَم یا علامت. «چرا این شکلیه؟» -... «چرا مردم با زنجیر خودشان را می‌زنند؟» -... «چرا بالا پایین می‌پرند؟» -... «اینا چه کار زشتی کردن، به سرشون گِل مالیدن!» -... «...» قبل‌ترها که می‌دید نمی‌پرسید این‌بار اما... این‌بار دشواری کار در سمت «درک ماوراء» نبود ناشی از «انحراف از سنّت‌های اسلامی» بود چطور باید برای او توضیح می‌دادم که بعضی از این‌کارها اشتباه است در اسلام وارد نشده چه بسا نهی هم شده چگونه برایش بگویم که بعضی از این سنّت‌ها غیراسلامی‌ست مردم ما در گذشته تاریخی خود از هندوها یا مسیحیان برداشته‌اند بعضی از این شیوه‌های نادرست عزاداری را یواش در گوشش گفتم: «راستش من هم هنوز نفهیده‌ام که آن عَلَم بزرگ چیست و از کجا آمده است!» سعی کردم نه تأیید رسمی کنم و نه ردّ اجمالاً مطلب را در ابهام نگهداشتم: «خودت بزرگ شدی تحقیق کن ببین اینا چیه و برای چی» بلکه خودش پاسخش را بیابد! پاسخ به این قبیل سؤالات نیز سخت است وقتی که کودک خطایی را از بزرگی می‌بیند: «اگه دروغ بده چرا فلانی دروغ گفت؟!» «اگه خبرچینی زشته، چرا فلانی خبرچینی کرد؟!» وقتی با ذهنی مواجه می‌شوی که بکر است تازه با دنیا آشنا شده هنوز کشت و زرعی در آن نشده انسان نگران می‌شود نگران این‌که چطور آن را بپرورم که ضایع نشود و از ضایعان روزگار نگردد! «اِنَّما قَلْبُ الْحَدَثِ کَالاْرْضِ الْخالِیَةِ، ما اُلْقِىَ فیها مِنْ شَىْء قَبِلَتْهُ» (نهج‌البلاغه، نامه31) قطعاً دل جوان همانند زمین خالى است، هر بذرى در آن ریخته شود مى پذیرد. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
پای سیب +	چهارشنبه 95 شهریور 31 - 8:0 عصر
امروز عصر مریم برایمان پخت یک عدد پای سیب! خوشمزه هم بود [تصویر بالا با کیفیت بالاتر] پارچه بزرگی پهن کردم روی زمین یک سینی بزرگ داخل آن مواد اولیه را خودش ترازو زد یک به یک دور هم جمع کرد همزن را دست گرفت و به تنهایی همه کارها را انجام داد جامعه امروز ما به کودکان برعکس می‌نگرد خلاف آن‌چه در گذشته می‌نگریست کودکانی که با اندکی یاری کارهای بزرگ و مهمی می‌توانند انجام دهند در بلاد ما در شهرهای ما در فرهنگ امروزین ما کودکی‌شان تا بیست و چند سالگی معمولاً به طول می‌انجامد! تا بیست سالگی هیچ کاری ازشان بر نمی‌آید بعضی حتی در حدّ یک غذای ساده پختن یا لباس خود را شستن و اتو کردن چه برسد به سبزی‌پاک‌کردن و... گویا انگل‌وار می‌زیند! دختر من چندمین بارش است که پخت و پز می‌کند از امسال اجازه دادم دست به گاز می‌زند و به آشپزی وقتی دیدم می‌تواند فرصت دادم تا خود را نشان دهد و امتحانش کردم و پیروز شد یا مثلاً همین دیروز که از سه‌شنبه‌بازار محل‌مان بازگشتیم تمام میوه‌ها را همه را سیداحمد خواهش کرد که اجازه دهم بشوید التماس کرد و اجازه دادم به تنهایی همه را شست و در آبکش گذاشت و شگفت من نیز تا چند وقت پیش... همه ما گمان می‌کنیم کودکانمان نمی‌توانند! تعدادی CD‌ داشتم با فیلم‌های آموزش آشپزی و شیرینی‌پزی خودش پای سیب را انتخاب کرد خودش دستورالعمل را در دفترچه‌اش نوشت خودش همه کارها را تا انتها به انجام رساند البته غیر از کار کردن با گاز و فر! خدا کند که به واسطه دختر عزیزم من نیز به بهشت وارد شوم که رسول خدا (ص) فرمود: «مَنْ کانَ لَهُ أُنْثى فَلَمْ یُبِدْها وَ لَمْ یُهِنْها وَ لَمْ یُؤْثِرْ وَلَدَهُ عَلَیْها أَدْخَلَهُ اللّهُ الْجَنَّةَ.» (مستدرک الوسائل، ج 15، ص 118) (هرکس دخترى داشته باشد که او را تباه نسازد و خوارش نکند و پسرش را بر وى برترى ندهد، خدا او را به بهشت مى برد.) پ.ن. سیداحمد گفت: بابا تو نخور، برات خوب نیست، این‌همه شکر، چاقترت می‌کنه! سیدمرتضی دست گرفت که: مگه چندبار بهت نگفتم بابا رژیم بگیر، این‌بار رژیم نگیری می‌کشمت، یه سال هیچی نخور تا لاغر بشی! و من می‌دانستم از حبّ من نیست که چنین سخن می‌گویند از عشق پای سیب است که بیشتر بخورند این شد که پرهیز کردم و سهم خود را به آنان بخشیدم جز اندکی در حدّ مزّه کردن! :) إن‌شاءالله از صالحان روزگار شوند! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - آشپزی 93 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

1 2 >

دوشنبه 103 آذر 5

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر بازی روحانیت خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید