سید مرتضی - شاید سخن حق

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
چند غنچه +	یکشنبه 95 دی 12 - 7:49 صبح
هر سه‌تایشان دعوتی هر ساله از سوی مرکز خدمات خدا خیرشان بدهد چقدر خوشحال می‌شوند کودکان امسال هر سه‌تایشان بهترین ِ کلاس‌شان هستند شاگرد اول یعنی این گفته معلم‌هایشان است درس‌هایی را می‌خوانند که یک‌بار به صورت کامل تابستان خوانده‌اند چطوری؟ این‌طوری که روزهای ابتدای تابستان هر سال به کتاب‌فروشی درسی بازارچه المهدی صفائیه می‌رویم با هم و کتاب ریاضی و بنویسیم سال بعدشان را می‌خریم هر روز دو صفحه از هر کتاب را می‌نویسند به مِهر نرسیده کتاب‌ها تمام می‌شود به مدرسه که می‌روند درس‌های اصلی را پیشاپیش خوانده‌اند! این روش را از شیوه آموزشی حوزه فراگرفتم اصراری که اساتید ما داشتند بر پیش‌مطالعه این‌که شاگرد سر کلاس حاضر نشود مگر این‌که از قبل درس را از روی کتاب خوانده باشد کمی هم به روش G5 شباهت رسانده تکراری که با فاصله همراه می‌شود و اطلاعات را به حافظه درازمدّت منتقل می‌سازد خدا را شکر که در این چند سال خوب جواب داده و تأثیر مثبتی در یادگیری آنان داشته آموزش نیز از وظایفی‌ست که پیش از مدرسه و البته که بیش از مدرسه بر عهده والدین است! دعا می‌کنم خدا حفظ‌شان کناد و از خواصّ اهل حق قرارشان دهاد! آمین! پ.ن. دو تا شلوار آبی را همین‌هایی که پسرهایم پوشیده‌اند چند روز پیش خودم برایشان دوختم پارچه‌اش را هم از سه‌شنبه‌بازار محل خودمان خریدم ارزان و مناسب گفتم کودک‌اند به نظرم رسید رنگی شاد برایشان انتخاب کنم چون جیب داخلی هم دارد بزرگ و جادار دو تا یکی در هر طرف که راحت پول‌هایشان را در آن قرار بدهند خیلی به آن علاقه‌مند شده‌اند! :) پ.ن. تصویر همین همایش را اولین‌باری که شرکت کردیم دو سال پیش در این نشانی قرار داده بودم! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
حتی بابا +	دوشنبه 95 آذر 29 - 8:0 عصر
قیمه‌بادنجان پختم برای نهار اصرار مریم بود و گرنه من می‌دانستم که... خلاصه بادنجان است دیگر به مذاق بچه‌ها جالب نمی‌آید خودمان هم بودیم روزی... و همین هم شد سیداحمد تا اسم بادنجان را شنید همان ادای «اَه» همیشگی‌اش را درآورد... رویش را هم از ظرف خورش برگرداند ولی صدایش کردم: «پسرم بادنجان‌هایش در تمام خورش که مخلوط نشده برای تو بادنجان نریخته‌ام» یعنی در حقیقت برای پسرها نریخته بودم به حسب این‌که حدس می‌زدم باب طبع‌شان نباشد نهار که می‌خوردند مشغول صحبت شدم و چنین روایت کردم: «من هم بچه بودم در سن شما حالم از دو غذا به هم می‌خورد می‌گویم به هم می‌خورد یعنی واقعاً به هم می‌خورد طوری که می‌خواستم بالا بیاورم یکی بادنجان و یکی گوجه فرنگی پخته درون غذا این دو را اصلاً دوست نداشتم» تعجب را در چهره‌شان دیدم همان‌طور که می‌خوردند قبل از آن‌که بپرسند ادامه دادم: «وقتی بزرگ‌تر شدم با خودم فکر کردم دیدم چقدر رفتارم غیرعادی‌ست و ناهنجار این‌که در مهمانی‌ها هر جایی که می‌روم باید صاحب‌خانه را ناراحت کنم و غذایش را نخورم به خاطر بادنجان و گوجه‌فرنگی دیدم با این کار دارم اعتبار و آبروی خودم را از دست می‌دهم فهمیدم انسان باید با فرهنگ جامعه سازگار باشد و نسبت به ناملایمات آن انعطاف بدارد این شد که تصمیم گرفتم خوردم و می‌دانید که ذائقه بر اساس عادت شکل می‌گیرد عادت کردم و امروزه هر دو را می‌خورم و ناراحت هم نمی‌شوم!» صدای سیدمرتضی درآمد که: عجب بادنجان خوشمزه‌ای دیدم یکی درسته از ظرف خورش برداشته دارد خالی خالی می‌خورد اخطار کردم: «با پلو بخور، خالی شاید مزّه‌اش خوب نباشد و کلاً زده شوی!» ولی با رغبت خورد و گفت: نه،‌ خیلی خوشمزه است! سیداحمد هم برداشت گذاشت روی پلو خورد و با به‌به گفت: بابا قیمه‌بادنجان را در برنامه غذایی بگذار! و این بار نیز هر دو مرا در بهت و حیرت فروبردند از این که «اراده» چقدر قدرت دارد و خداوند برای انسان چه «اختیار»‌ وسیع و گسترده و توانمندی تدارک نموده است! خود را جای آن‌ها قرار دادم فکر کردم که اکنون در ذهن‌شان چه می‌گذرد: «حتی بابا هم از بادنجان بدش می‌آمد ولی توانست بخورد پس: اولاً این فقط مشکل من نیست؛ حتی بابا... ثانیاً این مشکل قابل حل است؛ حتی بابا...» و پروردگار نیز وقتی که از خطای بزرگان می‌گوید و توبه آنان و رفع مشکلات‌شان برای این‌که شاید همین دو نکته را دریابیم و بدون ترس و واهمه و با اعتماد کامل راه اصلاح و توبه پیش گیریم: «وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَى ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَیْهِ وَهَدَى» (طه:121-122) و آدم پروردگارش را نافرمانی کرد و [از رسیدن به آنچه شیطان به او القا کرده بود] ناکام ماند. آن گاه پروردگارش او را برگزید و توبه اش را پذیرفت و او را راهنمایی کرد. (ترجمه انصاریان) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
جشن ِ الفبا +	چهارشنبه 95 آذر 17 - 6:53 صبح
نمی‌دانم از کجا آمده یا چه کسی آورده ولی اتفاق خوبی‌ست بد نیست یعنی آخر سال اول دبستان که می‌شود کودکان خواندن و نوشتن را که یاد گرفتند تمام الفبا را یک جشنی مدرسه می‌گیرد البته هزینه را از والدین مدرسه دولتی هم حتّی و خوب سنّتی‌ست ظاهراً این که دانش‌آموز احساس می‌کند آدم جدیدی شده است امسال تصویر سیدمرتضی را که به دیوار متصل کردم به عنوان آخرین فرزند باسوادم مریم پرسید: «با آن جای خالی چه کنیم؟» گفتم: «نمی‌دانم» ادامه داد: «کاش یه بچه دیگه هم بود که عکسشو اون‌جا می‌زدیم!» جوابی ندادم ولی به این اصل مهم بیشتر واقف شدم: بچه‌ها هر چه بیشتر؛ شادتر و خوش‌تر! کودکان برای یکدیگر در رفتارهای کودکانه‌شان محیط و شرایط پرورش و رشد فراهم می‌آورند هر کدام اخلاق و منشی دارد می‌شود آموزشی برای دیگران تا شیوه‌های رفتار متقابل را بیاموزد به صورت تجربی به روشی که فراموشی‌ناپذیر است مثل واکسن می‌ماند وقتی سه بچه داری هر کدام انگار فقط دو نوع واکسن را دریافت کرده ولی وقتی ده تا بچه داشته باشی مثلاً هر کدام تعامل با 9 نوع انسان مختلف را می‌آموزد با رفتارها و اخلاق‌های متفاوت و هنگامی که رشد یافت در بزرگسالی می‌تواند با گستره وسیع‌تری از انسان‌ها همکاری نماید و دلم سوخت برای نسل جدید و با خود گفتم: «بیچاره و بدبخت آن‌هایی که برادر و خواهر ندارند! چه ظلمی می‌کنند والدینشان به آن‌ها» امام صادق (ع): «ثَلَاثَةٌ مِنَ السَّعَادَةِ؛ الزَّوْجَةُ الْمُؤَاتِیَةُ وَ الْأَوْلَادُ الْبَارُّونَ وَ الرَّجُلُ یُرْزَقُ مَعِیشَتَهُ بِبَلَدِهِ یَغْدُو إِلَى أَهْلِهِ وَ یَرُوح» (الکافی، ج 5، ص 258) سه چیز مایه خوشبختی است؛ همسر ِ همراه، فرزندان ِ نیکوکار و شغلی که در شهر فرد باشد و فرد پس از کار، نزد خانواده‏اش رفته و با آنها خوش باشد. (منبع: http://www.mojtabatehrani.ir/fa/Content/1131) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
من ِ او +	شنبه 95 آذر 13 - 7:29 صبح
او کودک است نقاشی می‌کشد می‌خواهد «بابا» را بکشد چگونه؟ چه شکلی؟ با چه شمایلی؟ این‌جاست که من خود را در نگاه ِ او می‌بینم وقتی او تصویر مرا می‌کشد: قبلاً بار اولی که یک نقاشی متفاوت از کودکانم دیدم این‌جا درباره‌اش نوشتم و از شگفتی آن در نظرم گفتم سیده‌مریم کشیده بود این‌بار اما سیدمرتضی ناگهان سمتم آمد و این نقاشی را نشانم داد و بی‌درنگ نظرم را پرسید و من این‌بار خود را از منظر ِ او می‌دیدم این‌جا من، نه من ِ خود که «من ِ او»* بودم! چقدر از نگاهش لذّت بردم! :) «رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْیُنٍ» (فرقان:74) پروردگارا! ما را از سوی همسران و فرزندانمان خوشدلی و خوشحالی بخش!(ترجمه انصاریان) * ترکیب «من ِ او» از عنوان کتاب استاد امیرخانی اقتباس شده است بدون این‌که ارتباطی معنایی و مفهومی در نظر بوده باشد این کاربرد صرفاً نوعی استفاده از ترکیب ماسبق است نه ارجاع. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
کوچک ِ نویسنده +	پنج شنبه 95 آذر 4 - 1:8 عصر
ایول به این نسل جدید نسل چهارم انقلاب را می‌گویم این‌ها چه میرزابنویس‌هایی دارند درمی‌آیند! بچه که بودم نه فقط من که دیگر هم‌سن‌ها و هم‌کلاسی‌ها دو خط انشاء که می‌خواستیم بنویسیم پدرصاب‌بچه در می‌آمد: «به نام خدایی که انسان را آفرید و دمید از روح خویشتن ... انشای خود را آغاز می‌کنم» همین یک خط کلیشه را معمولاً فقط می‌توانستیم بنویسیم و سر خط که می‌آمدیم انگار اصلاً‌ جوهر خودکار خشک می‌شد یا انگشتان ما شاید اما این کودکان امروزی یا به خاطر سبک آموزشی جدیدی‌ست که پیش گرفته‌اند کتاب‌هایی که در زیر هر صفحه کودک را مجبور می‌کنند چند خط بنویسد یا شاید هم تأثیر رسانه بالاخره تلویزیون سیاه و سفید ما فقط یک ساعت در روز برنامه کودک داشت یا شاید... هوای IT و عصر اینترنت و فناوری بالاخره این‌ها از این سرب‌های آلوده‌کننده هوا نفس کشیده‌اند نفس تنفّس از آلودگی‌های محصول فناوری نیز شاید بی‌تأثیر نبوده حالا هر چه که بوده قدرت زیادی در نگارش برایشان به ارمغان آورده کودک دوم دبستانی من اصرار که: «روزنامه دیواری بسازم» تصاویر را سفارش داد برایش کشیدم و جای متن‌ها را خط‌کشی کردم پرسیدم: «برایت مطلب پیدا کنم بنویسی؟» جسورانه پاسخ داد: «نه، دو کیلو مطلب تو فکرم دارم که بنویسم!» برد و آورد وزن نکردم که چند کیلو شد ولی از این که این طور نوشت شگفت‌زده شدم از این سادگی در کلام و بی‌پیرایگی در بیان خدا بر توانش بیافزاید و روزافزون نماید آن‌قدر موجز و خلاصه نوشته است این پسر که آدم را یاد این توصیه حضرت امیر (ع) می‌اندازد: «وَ احْذِفُوا عَنِّی فُضُولَکُمْ وَ اقْصِدُوا قَصْدَ الْمَعَانِی وَ إِیَّاکُمْ وَ الْإِکْثَارَ» (خصال صدوق، ج‏1، ص‏310) جمله ‏هاى زیادى را حذف کنید و اصل موضوع را به نظر آورید و از پُرنویسى پرهیز کنید. خدایی، این‌ها بزرگ شوند چه می‌شوند؟! :) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - انشا 12 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
بدون کلاس اولی +	چهارشنبه 95 شهریور 31 - 4:2 عصر
غصه‌دار می‌شود آدم دیگر عادت کرده بودم سه سال پیاپی کلاس اولی داشتم دلم تنگ شد برای صف ثبت‌نام برای معاینات پزشکی برای آشنا کردن کودک با مدرسه در نخستین ورود جشن شکوفه‌ها خریدن لوازمی که اولین بار استفاده می‌شوند برای کسی که اولین بار به مدرسه می‌رود معاون مدرسه پرسید: کلاس اولی دارید؟ وقتی گفتم: «نه دیگه تموم شد» خنده‌اش گرفت بنده خدا دو سال مشتری سال اول‌شان بودم خب هر بار با تمام مقدمات و مؤخراتش سه سال پیش سیده مریم دو سال پیش سیداحمد و سال گذشته سیدمرتضی دیگر تمام شد و من از این اتفاق چندان خرسند نبودم [تصویر بزرگ] گفتم حالا که جشن شکوفه‌های امسال است چرا ما نرویم چرا خاطره بچه‌ها زنده نشود خب کودک دیگر نداریم فرزندانمان به سر رسیدند تمام شدند یعنی ته کشیدند اولی دیگر نداریم با همین چهارمی و سومی و دومی خب بروم برویم با هم و تماشا کنیم اولی‌هایی که امسال به مدرسه می‌روند را صبح به مدرسه رفتیم در را که نمی‌بندند کارت شناسایی هم برای ورود نمی‌خواهند اولی‌ها در حیاط مدرسه اولیاء دور و بر جشنی برای اولین روز ورودشان باشد تا خاطره کودکان من هم زنده شود از اولین روزی که به مدرسه رفتند و قدر بدانند تمام این سال‌هایی که درس خواندند و تلاش کردند پیشرفت نمودند و باسواد شدند یادشان بیاید که «هیچ» نبودند و «چیزکی» شدند و من نیز ما انسان‌ها همیشه نیازمند یادآوری هستیم این‌که «هیچ» بودیم و هر چه که امروز «هستیم» محصول تلاش خود ماست و بزرگانمان و البته با عنایت، لطف و کرمی که خداوند مبذول داشته تا فراموش نکنیم تا یادمان نرود تا غفلت نشود مانعی سر راه پیشرفت و تعالی‌مان امید که فرزندان من نیز از سپاسگزاران باشند! بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُنْ شَیْئًا مَذْکُورًا، إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعًا بَصِیرًا، إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا (انسان:1-3) (آیا بر انسان زمانی از روزگار گذشت که چیزی در خور ذکر نبود؟ ما انسان را از نطفه آمیخته و مختلطی [از مواد و عناصر] آفریدیم و او را از حالتی به حالتی و شکلی به شکلی [از نطفه به علقه، از علقه به مضغه، از مضغه به استخوان تا طفلی کامل] درآوردیم، پس او را شنوا و بینا قرار دادیم. ما راه را به او نشان دادیم یا سپاس گزار خواهد بود یا ناسپاس.) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - مدرسه 36 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
فحش مناسب کودکان +	شنبه 95 مرداد 23 - 6:49 عصر
اوایل تصوّرش را هم نمی‌کردم این‌که روزی خودم ناگزیر باشم به کودکانم «فحش» یاد دهم! سرشان که داد نمی‌زدم فحش هم که بهشان نمی‌دادم طبیعی‌ست بلد نبودند نه داد زدن را نه فحش دادن را تا وقتی که به مدرسه رفتند... واقعاً نیاز دارد هر کودکی به یک «فحش خوب» نیاز دارد این را وقتی فهمیدم که تحفه‌های جالبی از مدرسه به خانه آوردند! یکی از دوستان طلبه مدرسه کودکش را عوض کرد غیرانتفاعی گذاشت فقط برای این‌که فحش یاد نگیرد اما من... من به دنبال روشی منطقی‌تر بودم بالاخره کودکان در جامعه زندگی می‌کنند در مدارس دولتی امروز یاد نگیرند، فردا روابط اجتماعی‌شان که تمام نمی‌شود حالا کودک او برود غیرانتفاعی بقیه چه کنند؟! انسان عصبانی می‌شود هر انسانی بالاخره حتی اگر کودک باشد بعضی می‌توانند غیظ خود را کظم کنند فریاد نزنند و فحش هم ندهند ولی تکلیف باقی چیست کودکان که قطعاً چنین مراحلی از رشد ایمانی را طی نکرده‌اند! باید بهشان «فحش» یاد می‌دادم یک «فحش مناسب» البته چیزی که خلأ را پر کند جایی را خالی نگذارد نیازی را وا ننهد؛ فضایی رها شده که جامعه آن را با حرف‌های زشت پر کند ابتدا یک واژه مناسب انتخاب کردم واژه‌ای که در جامعه‌مان حرف نامربوطی حساب نشود «نادان» من این واژه را برگزیدم سپس تصمیم گرفتم و عمل کردم هر بار که جایش بود عصبانی شوم وقتی کارهای نادرستی می‌کردند وقتی باید اخم می‌کردم وقتی باید تمام فضای دهانم را با یک واژه آبدار پر می‌نمودم و با تمام آبش با شدّت به بیرون پرتاب می‌کردم طوری که ذرّات آن در هوا پخش شوند و قطره‌قطره بر خطایشان فرود آیند در تمام این موارد واژه «نادان» را استفاده کردم! جواب داد؟! بله داد خیلی زود هم چند ماه بیشتر نیست این راه را برگزیده‌ام اما خلأ را پر کرد یاد گرفتند وقتی از هم عصبانی می‌شوند و بر یکدیگر خشم می‌گیرند آن‌جاها که معمولاً کسی نمی‌تواند دهان خود را کنترل کند به هم «نادان» بگویند نه واژه‌هایی که معمولاً با 25مین حرف الفبای فارسی آغاز می‌شوند! مدتی‌ست خیالم از این بابت راحت شده از این‌که کودکانم واژه‌های مناسبی برای فحش دادن دارند تا وقتی در مدرسه یا خانه عصبانی می‌شوند و باید صدایی از دهان خود بیرون بیاورند که این عصبانیت را به مخاطب بفهماند اوج عصبانیت خود را می‌توانند از آن استفاده کنند وقتی دیدم یاد گرفته‌اند و استفاده می‌کنند آسوده شدم! سبک زندگی این‌طور تغییر می‌کند ابتدا باید بدانیم که مخاطب نیازهایی دارد که با سبک ِ سبکسرانه‌ای در حال ارضای آن است اگر ما بتوانیم شیوه‌ای جدید بدو بیاموزیم که بهتر و سالم‌تر آن نیاز را برطرف نماید البته که اگر آن نیاز را برطرف نماید چرا نپذیرد؟! تأثیر می‌گیرد و تغییر می‌کند سبک زندگی‌اش یعنی دیوار نباید شد و جلوی نیازها را نباید گرفت مسیر باید بود جاده باید شد و جامعه را سُر داد به سمتی که باید برود سَمتی که صلاح او در آن است؛ صلاح دنیا و آخرتش! توضیح: آن‌چه بیان شد نتیجه یک تجربه شخصی است. نویسنده مطلب فوق کارشناس امور تربیتی نیست و نباید هر چه می‌گوید محصول مطالعات و تحقیقات علمی محسوب گردد. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
برج تهران +	سه شنبه 95 مرداد 5 - 5:0 صبح
از یک‌سال پیش وعده کرده بودم این‌که باغ‌وحش ببرمشان روزی تا حیوانات را ببینند تا مخلوقات دیگر خدا را این‌که ما تنها نیستیم ولی متفاوت هستیم فرق ما را با سایر مخلوقات تا تکلیف را بفهمند تکلیفی که ما داریم و آن‌ها ندارند به خاطر همین تفاوت‌مان و بردم در راه که می‌رفتیم چشمشان به برج میلاد افتاد ولی این‌بار متفاوت زیرا هر چه می‌رفتیم بلندتر می‌شد و بزرگ‌تر گویا در مسیرمان قرار گرفته یکهو سیدمرتضی گفت: «میشه بریم بهش دست بزنیم!» فرمان را پیچاندم از بزرگراه شهید همّت خارج شدم و افتادم در مسیر اختصاصی برج سه هزار تومان به عنوان ورودی پارکینگ و پیاده رفتیم تا رسیدیم کنارش گفتم: «حالا می‌توانی به برج میلاد دست بزنی» و هر سه‌تایشان به ستون برج دست زدند خودم هم تا به حال این‌قدر از نزدیک ندیده اولین بارم بود و رفتیم داخل بنا تا آسانسورهای مرکزی اما برای سوار شدن بلیط می‌خواستند پرسیدم و گفتند باید نفری دوازده هزار تومان بدهیم! کودکان بالای هفت سال «بچه‌ها، 48هزار تومان می‌خواهند بگیرند تا فقط برویم تا آن بالا و برگردیم عاقلانه هست این همه پول بدهیم برای یک سواری آسانسور فقط؟!» قبول کردند که نیست از همان ارتفاع کف برج به وسعت تهران نگریستیم آن‌قدر بالا بود که کل تهران را زیر پای خود ببینیم و کمی قدم زدیم دورتادور برج میلاد تهران نماد ثروت و عظمت دنیوی ایرانیان مریم گفت: «گرسنه‌مان شده، چیزی بخریم بخوریم؟» قبول کردم وارد مغازه‌ای شدیم تندپزی نگاهی به فهرست غذاهای تندپزش انداختم ارزان‌ترین پیتزایش 36 هزار تومان گفتم: «دخترم نگاه کن! با این پول می‌توانیم هفت پیتزا در شهر خودمان بخوریم انصاف هست همین پول را بدهیم و فقط یک پیتزا بگیریم؟!» قبول کرد و سایرین نیز پذیرفتند که نمی‌شود و برایشان توضیح دادم گفتم که این‌جا برای آدم‌های «مرفّه» است؛ رفاه‌زده آن‌هایی که آمده‌اند در این دنیا تا «خوش» باشند نه «خوب» آن‌هایی که برای تفریح خود هزینه‌های زیاد می‌کنند آن‌هایی که امتحان را فراموش کرده دنیا را محل آسایش تصوّر نموده مشغول خوردن و خوابیدن و خوش‌گذرانی شده‌اند اما ما ما نیامده‌ایم تا خوش باشیم می‌خواهیم خوب باشیم و انسان خوب نمی‌تواند این‌طور غیرعقلانی هزینه کند برای خوش بودن خود نطقم باز شده بود همین‌طور حرف زدم و راه رفتیم تا به سالن کنفرانسی خالی رسیدیم گفتم‌شان: «تا حالا من سخنرانی کردم حالا نوبت شماست یکی‌یکی بروید روی سن و صحبت کنید» اول سیدمرتضی رفت بعد مریم در نهایت هم سیداحمد بر ترسش غلبه کرد و حرف زد و از برج میلاد خارج شدیم کیک و آب‌میوه‌ای خریدم و خوردند و خوشحال بودم از این‌که به بهانه برج میلاد فساد اجتماعی ناشی از فاصله طبقاتی را برایشان توضیح دادم و در حال رانندگی به «اقتضائات نظام سرمایه‌داری» فکر می‌کردم بحثی که بعداً باید برایشان بگویم وقتی که فرصتی دوباره مهیّا شود وقتی که دوباره آثار کاپیتالیسم و نظام انباشتگی سرمایه چرکوارگی خود را نشان‌شان داد در طول مسیر طراحی می‌کردم توالی بحث‌هایی که باید در حوزه اقتصاد برایشان بازگو کنم پیش از این‌که وارد آزمون زندگی شوند پیش از آن‌که تهاجم فرهنگی فرصت شنیدن حرف‌های درست را از آن‌ها بدزدد! إن‌شاءالله خدا ایمان‌شان دهد و از بلاها حفظ‌شان کند، آمین! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سفر 33 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
همان پارک +	یکشنبه 95 مرداد 3 - 7:23 صبح
سه سال پیش: و اکنون در همان پارک پس از گذشت سه سال: خدای را سپاس باید گفت زمان گذشته رشد اتفاق افتاده کودکان بزرگ‌تر شده هر سه باسواد خواندن و نوشتن یاد گرفته اخلاق و تربیت اندکی به غایت نزدیک‌تر به مقصد امید که مقبول احدیّت قرار گرفته وظایفی که به انجام رسیده الحمدلله رب العالمین پ.ن. و هفت ماه بعد باز هم در پارک زیتون: برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
به امید نابودی اسرائیل +	جمعه 95 تیر 11 - 12:23 عصر
امروز خیابان آستانه برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

< << 21 22 23 24 25 >> >

شنبه 103 آذر 3

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر بازی روحانیت خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید