نمونه اقتصاد اسلامی دروغ ِ تکثّرگرایی به بهانه غزّه خانه داری یا نداری اتحادیه مستقل خبرنگاران

[بیشتر]

حلقه میانی چیست؟ فقه هوش مصنوعی فهرست فصوص و فتوحات ما چند روح داریم؟ چه شود؟

[بیشتر]

• موانع طراحی حکومت
• داستان ِ بانکدار
• روش محاسبه سود وام بانکی
• مسأله شناخت
• تأمین امام جماعت
• اصول تربیت فرزند
• انرژی‌های غیرهمسو
• مسیر مرجعیّت
• خانواده؛ دشمن کاپیتالیسم
• هویّت ِ بورس
• عشق و فقه
• نواقص العقول
• من؛ مسئول
• فهم غلط از استخاره
• درمان ِ سازمان ِ تنبل
• تحولات اقتصاد کلان
• اولین نرم‌افزار من
• انقلاب در ساختارها
• پول در بانک
• سازمان جبهه
• آسیب فعالیت فرهنگی
• سامانه خانواده
• چرا تعدّد زوجات نه
• هدف ِ ازدواج
• چه کنیم؟
• سبک زندگی
• نسبت عقل و دین
• حل مشکل جبر و اختیار
• پارادوکس طلبه برنامه نویس
• سفرنامه خاورمیانه

[بیشتر]

دبیرستان سرای ایرانی ایده پرتقالی اگر خواننده بازگردد رأی ِ مخفی دستاورد تحصیلی

[بیشتر]

از پارسال در فکر ساختش بودم
برای سرگرمی بچه‌ها
برای بازی در خانه
فکر خوبی‌ست
داشتن یک میز پینگ‌پونگ

قیمت گرفتم
زیر 500 هزار تومان نبود
این شد که طراحی کردم
برای ساخت در خانه



طرح کامل شد
با نئوپان روکش‌دار
ملامینه یعنی
بخرم و با بچه‌ها بسازم
مثل کمدهایی که با هم ساختیم
این‌جا

ولی نشد
نیاز نشد
چون شهرداری ساخت
زیاد هم
در خیلی از پارک‌ها نصب کردند
چند وقت پیش
خیلی هم بهتر



دیگر عادت کرده‌اند
هر هفته می‌رویم
عصرهای پنجشنبه
تنیس روی میز بازی می‌کنند
رایگان
فقط راکت و توپ از خودمان!

اصلاً پارک خوب است
خیلی خوب
بهتر از گذشته
خصوص این‌که وسایل ورزشی خوبی هم دارد
در همه‌شان تقریباً



تابستان که می‌شود
هر شب پارک می‌رویم
هر غروب یعنی
یک ساعت بازی می‌کنند
یک ساعت مطالعه می‌کنم
به همه‌مان خوش می‌گذرد

چقدر خوب است انسان وقت آزاد زیاد داشته باشد
از وقتی ساعتی کار نمی‌کنم
در این ده سال
احساس می‌کنم چقدر وقتم آزادتر است
چقدر روحیه‌ام بهتر
بیچاره کارمندانی که هر روز ساعت می‌زنند
دلم برای عمری که از دست می‌دهند می‌سوزد
درست مثل روزهایی که ساعت می‌زدم!

قَالَ (علیه السلام): «أَهْلُ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ یُسَارُ بِهِمْ، وَ هُمْ نِیَامٌ» (نهج‌البلاغه، ح64)
اهل دنیا چون کاروانى هستند که آنان را مى برند در حالى که در خوابند (ترجمه انصاریان)

تا مجری آمد
مریم که دید
این جمله را به من گفت:
«حیف که قدش کوتاست، وگرنه اینو برات انتخاب کرده بودم!»
خیلی مادرانه حرف زد
این شد که تعجب کردم!

ماجرای ازدواج است
بچه‌ها گاهی پیشنهاد می‌دهند
بیشتر مریم
از خیلی سال پیش
پیشنهاد ِ همسر برای پدر!

شبکه را عوض که کردم
خانم مجری که آمد
از مریم پرسیدم:
«این قدش بلنده، اینو پسند نکردی؟!»
قصد شوخی داشتم
و گرنه که پسند خودم نبود
و مریم با بی‌تمایلی پاسخ داد:
«خب... این شاید ازدواج کرده باشه!»



چند وقت پیش هم فروشگاهی رفته بودیم
خانمی چادری متصدّی بود
کمی که دور شدیم
مریم زیرگوشی پرسید:
«ببین حلقه نداره؟»
- یه انگشتر داره، شاید به جای حلقه استفاده کرده باشه. چطور؟
«خیلی خانم خوبی به نظر می‌رسه آخه!»
- از چه نظر؟
«رفتارش خوبه، می‌خنده، مهربونه»
- دختر گلم!
نباید زود قضاوت کرد
بیشتر آدم‌ها در محیط کار مجبور هستند خوش‌رفتار باشند
باید در محیط خانه دید چه رفتاری دارند
از روی ظاهر نمی‌شود فهمید!

چقدر خوب است
این‌که
جرأت دارند این‌طور صحبت کنند
با بزرگ‌تر خود
من این جرأت را به آن‌ها دادم
فرصت
از کودکی
اجازه دادم نظر خود را بگویند
محترمانه
نقد کنند
پیشنهاد بدهند
اصلاً سؤال می‌کردم و می‌کنم
مدام نظرشان را
می‌خواهم تا بگویند
اصرار دارم تا نقد کنند

مسئولین باید این‌طور باشند
جرأت بدهند
فضا ایجاد کنند
بخواهند

ما هم
باید بتوانیم با بزرگان خود این‌طور راحت باشیم
تا
بتوانیم دوستشان باشیم
دوست باشیم با آن‌ها
دوست بداریم‌شان
کمک‌شان کنیم
پیشنهاد و انتقاد

و گرنه
فاصله می‌افتد
بین ما و بزرگان‌مان
فاصله‌های زیاد
شکاف‌های پُرنشدنی
اگر
ناگزیر باشیم با هزار پیشوند و پسوند صدایشان کنیم!
«حضرت مستطاب»، «آیت الأرض و السماء»، «حجت خداوند بر مسلمانان»، «مقام عالی»...

قال مولانا أمیرالمؤمنین (ع): «إِنَّ مِنْ أَسْخَفِ حَالاتِ الْوُلَاةِ عِنْدَ صَالِحِ النَّاسِ أَنْ یُظَنَّ بِهِمْ حُبُّ الْفَخْرِ وَ یُوضَعَ أَمْرُهُمْ عَلَى الْکِبْرِ، وَ قَدْ کَرِهْتُ أَنْ یَکُونَ جَالَ فِی ظَنِّکُمْ أَنِّی أُحِبُّ الْإِطْرَاءَ وَ اسْتِمَاعَ الثَّنَاءِ وَ لَسْتُ بِحَمْدِ اللَّهِ کَذَلِکَ، وَ لَوْ کُنْتُ أُحِبُّ أَنْ یُقَالَ ذَلِکَ لَتَرَکْتُهُ انْحِطَاطاً لِلَّهِ سُبْحَانَهُ عَنْ تَنَاوُلِ مَا هُوَ أَحَقُّ بِهِ مِنَ الْعَظَمَةِ وَ الْکِبْرِیَاءِ» (نهج‌البلاغه، خ216)
از بدترین و سخیف ترین حالات زمامداران نزد مردم صالح این است که گمان برده شود آنها دوست دار تفاخرند و کار آنها را بر نوعى برترى جویى حمل کنند، من خوش ندارم که این فکر در ذهن شما جولان کند که مدح و ستایش را دوست دارم و از شنیدن آن لذت مى برم. من بحمدالله چنین نیستم و به فرض که من (به مقتضاى طبیعت بشرى) مدح و ثنا را دوست مى داشتم، آن را به سبب خضوع و تواضع در برابر خداوند سبحان ترک مى کردم. خداوندى که با عظمت و کبریاییش از همه سزاوارتر براى ثنا و ستایش است. (ترجمه مکارم)

به خدمت گرفتن
انگار در خون ماست
شاید هم در ژن‌ها
همه انسان‌ها
از کودکی

پارک که می‌رویم
تا می‌بینند
می‌خواهند سوار شوند
سواری بگیرند
هر بار که می‌رویم
استثنا ندارد
از مجسمه‌ها
از حیوانات بی‌جان
انگار ننشینند آرام نمی‌گیرند
اصرار و اصرار



انسان است دیگر
سیطره می‌خواهد
تسلط
سلطه‌گری

هوای نفس است
آرام ندارد
می‌خواهد همه عالم خدمت او کنند
اگر زورش به زنده‌ها نرسد
بلکه مرده‌ها
بلکه مجسمه‌ها
بکله نمادها حتی

مرد می‌خواهد که غلبه کند
و نفس را به زنجیر کشد!

قَالَ (علیه السلام): «یَا أَسْرَى الرَّغْبَةِ أَقْصِرُوا، فَإِنَّ الْمُعَرِّجَ عَلَى الدُّنْیَا لَا یَرُوعُهُ مِنْهَا إِلَّا صَرِیفُ أَنْیَابِ الْحِدْثَانِ. أَیُّهَا النَّاسُ تَوَلَّوْا مِنْ أَنْفُسِکُمْ تَأْدِیبَهَا، وَ اعْدِلُوا بِهَا عَنْ ضَرَاوَةِ عَادَاتِهَا» (نهج‌البلاغه، ح359)
اى اسیران هوا و هوس، آرزوها را کوتاه کنید، زیرا مردم دلبسته به دنیا را جز صداى دندانهاى حوادث از این دنیا نمى ترساند، اى مردم، خودتان عهده دار ادب کردن خود شوید، و نفس را از جرأت بر عادات هلاک کننده باز گردانید. (ترجمه انصاریان)

همه کودکان دوست دارند
بزرگ شدن را
توهّم بزرگ بودن را
همین است که پا در کفش بزرگ‌ترها می‌کنند
از همان روزهایی که راه رفتن می‌آموزند

این خوب است
به گمانم
اصلاً طریق رشد
راه بزرگ شدن یعنی
بچه‌ها باید بخواهند
تا بشوند
و بزرگ‌ترها...
تعجب می‌کنم که چرا این‌قدر اصرار دارند آن‌ها را کودک نگه دارند!؟



بزرگ نگاهشان می‌کنم
نه مثل خیلی از پدران و مادران امروزی
سعی‌ام از ابتدا این بوده
این‌جا هم مفصل نوشتم
سعی کردم بزرگ بپوشند
نه کودکانه
لباس بچگی نخرم
لباس بزرگی
طرح‌های آدم‌واری
بدون طرح‌ها و نوشته‌های کودکانه
تا
احساس کنند
بزرگی خودشان را
و هم
به خواست‌شان برسند
این‌که بزرگ شده‌اند
وقتی
تیپ ِ مردانه می‌زنند!

قال (ع): «طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ، وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ، وَ قَنِعَ بِالْکَفَافِ، وَ رَضِیَ عَنِ اللَّهِ» (نهج‌البلاغه، ح44)
خوشا به حال کسى که (پیوسته) به یاد معاد باشد و براى روز حساب عمل کند، به مقدار کفایت قانع گردد و از خدا راضى باشد (ترجمه مکارم)

هاهاها...
مگر می‌شود؟!
خودشان هم خنده‌شان گرفته
باور نمی‌کردند!

من گفته بودم
گفته بودم که اشتباه می‌کنید
ولی
مریم
اصرار داشت برویم
اصلاً باور نمی‌کرد
این‌که با چنین فضایی روبه‌رو گردد



ابتدا خجالت می‌کشیدند
در شأن خود نمی‌دیدند
این‌که
وارد استخر توپ شوند
بازی‌ای بچه‌گانه
در حد کودکان خردسال!

معلم داده بود
به عنوان جایزه
سه تا بلیط
خانه بازی
جایی در خیابان عطاران

گفتم: بچه‌ها
این خانه‌های بازی
مهدکودک‌اند
برای کودکان کوچک
در سن و سال شما نیست

مریم اما باور نمی‌کرد
او به معلمش اعتماد داشت
او فکرش را هم نمی‌کرد
عدم تناسب جایزه با سن جایزه‌گیرنده را :)

قال امیرالمؤمنین (ع): «عِبَادَ اللَّهِ زِنُوا أَنْفُسَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُوزَنُوا، وَ حَاسِبُوهَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تُحَاسَبُوا، وَ تَنَفَّسُوا قَبْلَ ضِیقِ الْخِنَاقِ، وَ انْقَادُوا قَبْلَ عُنْفِ السِّیَاقِ؛ وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ لَمْ یُعَنْ عَلَى نَفْسِهِ حَتَّى یَکُونَ لَهُ مِنْهَا وَاعِظٌ وَ زَاجِرٌ، لَمْ یَکُنْ لَهُ مِنْ غَیْرِهَا لَا زَاجِرٌ وَ لَا وَاعِظ» (نهج‌البلاغه، خ90)
بندگان خدا، پیش از آنکه به میزان حق سنجیده شوید خود را بسنجید، و قبل از اینکه به حسابتان برسند خود را محاسبه کنید، و نفس بزنید پیش از آنکه راه نفس بسته شود، و مطیع خدا گردید قبل از آنکه شما را به اجبار به سوى آخرت برانند. و بدانید آن که با واعظ و منع کننده اى از باطن خویش او را یارى نداده اند واعظ و منع کننده اى از غیر خودش براى او نخواهد بود (ترجمه انصاریان)

قبلاً گفته بودم
در عقل‌سنجی
نظرسنجی بچه‌ها از هم
درباره هم
درباره خودشان
درباره عقل و خِردشان
جواب‌ها را هم نشان دادم

این‌بار خودشان تقاضا کردند
خواستند یک بار دیگر بسنجیم



پاسخ‌ها را که دیدم نگران شدم
رتبه‌ام کاهش یافته بود
آیا کار اشتباهی کرده بودم؟!

مریم این‌طور پاسخ داد:
دفعه قبل حواسم نبود
رفتم فکر کردم
دیدم 10 رتبه پیامبر (ص) و امامان (ع) است!

یاد مدرسه افتادم
و معلّم‌های آن
وقتی کودک بودیم
وقتی به ما 20 نمی‌دادند
نمره‌ای که حق‌مان بود:
«بیست مال خداست!»
چه توجیه نادرست و کودکانه‌ای!

وَ قَدْ رُئِىَ علی (ع) عَلَیْهِ اِزارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ، فَقیلَ لَهُ فى ذلِکَ فَقالَ: «یَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ، وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ، وَ یَقْتَدى بِهِ الْمُؤْمِنُونَ. اِنَّ الدُّنْیا وَ الاْخِرَةَ عَدُوّانِ مُتَفاوِتانِ، وَ سَبیلانِ مُخْتَلِفانِ، فَمَنْ اَحَبَّ الدُّنْیا وَ تَوَلاّها اَبْغَضَ الاْخِرَةَ وَ عاداها. وَ هُما بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، وَ ماش بَیْنَهُما، کُلَّما قَرُبَ مِنْ واحِد بَعُدَ مِنَ الاْخَرِ، وَ هُما بَعْدُ ضَـرَّتــانِ» (نهج‌البلاغه، ح103)
جامه کهنه و وصله دارى بر تن حضرت دیده شد، سبب پرسیدند، فرمود: به خاطر آن دل خاشع مى شود، و نفس خوار مى گردد، و اهل ایمان به آن اقتدا مى کنند. دنیا و آخرت دو دشمن متفاوتند، و دو راه مختلف، پس کسى که دنیا را دوست داشت و مهرش را به دل جاى داد آخرت را دشمن داشت و با آن دشمنى نمود. دنیا و آخرت به منزله مشرق و مغربند، و رونده بین آن دو هرمقدار به یکى نزدیک شود از دیگرى دور مى شود، این دو در ناسازگارى باهم به مانند دو هوو مى باشند.  (ترجمه انصاریان)

بچه‌‌اند دیگر
کودکان این‌طور
همه‌کاره و هیچ‌کاره

کودک می‌خواهد همه چیز را تجربه کند
هر شغلی را
هر فعالیتی را
اندکی بچشد

فکر می‌کنم برای انتخاب
نیاز به داده‌های اولیه دارد
انتخابی که در جوانی باید انجام دهد
مسیر آینده زندگی خود را



پیراهن سفید تن کرده
از من خواست برایش پرینت بگیرم
تابلوی چشم‌پزشکی را
چسبانده به دیوار
مطب برای خود تأسیس کرده رسماً! :)

قال الأمیر (ع): «الْعِلْمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ، وَ الاْدابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ، وَ الْفِکْرُ مِرْآةٌ صافِیَةٌ» (نهج‌البلاغه، ح5)
دانش میراثى گرانبها ، آداب پسندیده زیورهاى تازه، و اندیشه آیینه اى صاف اسـت. (ترجمه انصاریان)

مگر می‌شود
اصلاً اندازه نیست
فوقش بتواند
این کمک که سرانجامی ندارد!



زندگی این‌طور است
بعضی به نتیجه می‌رسد
بعضی خیر
اما
مسأله این نیست
مسأله این است:
نیّت

انسان‌های خوب تلاش‌شان را می‌کنند
همّت
بشود یا نشود
شاید خارج از اختیار
از توان
حتی اگر نشد؛
الأعمال بالنیّات!

أمیر (ع): «اَهْلُ الدُّنْیا کَرَکْب یُسارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِیامٌ» (نهج‌البلاغه، ح64)
اهل دنیا چون کاروانى هستند که آنان را مى برند در حالى که درخوابند. (ترجمه انصاریان)

شوخی بود
قصد بی‌ادبی که قطعاً نداشت
برای خنده
شادی

ولی
کار جالبی بود
خلاقانه به گمانم
روی تابلوی وایت‌بورد



تشویق شد
همین‌که عکس گرفتم
همین‌که لبخند زدم
توجه
کودکان دوست دارند
همین توجّه را
به کارهایشان



تابلو خوب است
چیزی که بتوان نوشت
بتوان کشید
هر لحظه
هر زمان
کاغذ همیشه در دسترس نیست
ولی
یک تابلوی وایت‌بورد
در هر خانه‌ای لازم است به نظرم
خصوصاً برای بچه‌ها
اگر می‌خواهید روی دیوار خط نکشند! :)

قال علی (ع): أَفْضَلُ الزُّهْدِ، إِخْفَاءُ الزُّهْدِ. (نهج‌البلاغه، ح28)
برترین زهد، پنهان داشتن زهد است. (ترجمه دشتی)

می‌دونم
می‌دونم خارجی‌ست
خواستم بنویسم «بسته»
اما نشد
دیدم آن حسی را که «پکیج» می‌دهد نمی‌دهد!

سال‌هاست آبرنگ داریم
همه دارند خب
بیشتر خانواده‌های بچه‌دار
بعضی را خودت می‌خری
بیشتر را هدیه می‌آورند
گاهی جایزه می‌گیرند خودشان

اما
آبرنگ چیزی نیست که بچه‌ها زیاد از آن استفاده کنند
چرا؟!

بله
دقیقاً من هم همین سؤال را از خودم پرسیدم:
چرا بچه‌ها زیاد سراغ آبرنگ نمی‌روند؟!

فهمیدم
چون دردسر دارد
چون
من اجازه نمی‌دهم روی فرش از آن استفاده کنند
هر بار
باید سینی بیاورند و...

بله
خیلی سخت است
برای یک کودک سخت‌تر

چند جعبه آبرنگ داشتیم
از سال‌ها پیش
فهمیدم چه کنم
مقوایی برداشتم
جعبه آبرنگ را
خیلی محکم
روی آن چسباندم
با چسب چوب
یک جالیوانی
که لیوان نیافتد
مقوا هم فضایی خالی در اطراف
تا آبرنگ نریزد

حالا:
بچه‌ها!
از این به بعد آزادید
سینی لازم نیست
هر وقت خواستید از آبرنگ استفاده کنید
همین بسته کافیست
راحت بردارید و هر جا ببرید، بگذارید و استفاده کنید



البته سیداحمد باز هم سینی گذاشت
عادت کرده است پسر گلم! :)

وظیفه دولت‌ها این است
تسهیل‌گر باشند
کارها را ساده کنند
مردم خودشان بلدند خرید و فروش را
تولید را
کشاورزی و صنعت را
دولت کارش آسان کردن است
با بسته‌هایی از قوانین
با زیرساخت‌هایی برای پیشرفت
با
چیزهایی که عموماً مردم به آن‌ها توجه ندارند
ولی
مهم هستند!

امروز این طور نیست
سخت است
تولید سخت است
زیرا مجوّز می‌خواهد
نه یکی
صدها
عوارض‌ها
مالیات‌ها
تعرفه‌ها
بیمه‌های اجباری
اماکن
زمین شهری
شهرک‌های صنعتی
هزار صف را باید بایستد
هزار امضا جمع کند
هزار تمبر باطل کند و هزینه نماید

این نمی‌شود
این درست نیست
این قوانین باید اصلاح شود تا کشور آباد شود
درست مثل صد سال پیش
«علی»نامی می‌رفت در بیایان
بدون هیچ مجوزی
بدون هیچ عوارضی
بدون هیچ امضایی
زندگی می‌کرد
آباد می‌کرد
«علی‌آباد» اختراع می‌شد

امروز هیچ علی‌ای نمی‌تواند جایی را آباد کند
زیرا قوانین سخت کرده‌اند
تسهیل‌گر نیستند یعنی!

قال الأمیر (ع): «فَاعْتَبِرُوا بِمَا کَانَ مِنْ فِعْلِ اللَّهِ بِإِبْلِیسَ إِذْ أَحْبَطَ عَمَلَهُ الطَّوِیلَ وَ جَهْدَهُ الْجَهِیدَ -وَ کَانَ قَدْ عَبَدَ اللَّهَ سِتَّةَ آلَافِ سَنَةٍ لَا یُدْرَى أَ مِنْ سِنِی الدُّنْیَا أَمْ مِنْ سِنِی الْآخِرَةِ- عَنْ کِبْرِ سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ؛ فَمَنْ ذَا بَعْدَ إِبْلِیسَ یَسْلَمُ عَلَى اللَّهِ بِمِثْلِ مَعْصِیَتِهِ، کَلَّا مَا کَانَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ لِیُدْخِلَ الْجَنَّةَ بَشَراً بِأَمْرٍ أَخْرَجَ بِهِ مِنْهَا مَلَکاً، إِنَّ حُکْمَهُ فِی أَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلِ الْأَرْضِ لَوَاحِدٌ، وَ مَا بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ هَوَادَةٌ فِی إِبَاحَةِ حِمًى حَرَّمَهُ عَلَى الْعَالَمِینَ» (نهج‌البلاعه، خ192)
از برنامه حضرت حق در رابطه با شیطان عبرت بگیرید، که اعمال طولانى، و سختکوشى او را به خاطر یک ساعت تکبر تباه کرد، در صورتى که خداوند را شش هزار سال بندگى کرد که معلوم نیست از سالهاى دنیایى است یا سالهاى آخرتى (که هر روزش هزار سال دنیایى است). چه کسى پس از ابلیس با آلوده شدن به گناهى چون گناه او از عذاب حق سالم مى ماند حاشا خداوند هرگز انسانى را به عملى وارد بهشت نمى کند که به خاطر همان عمل فرشته اى را از آنجا بیرون کرد، امر و فرمانش در حق آسمانیان و زمینیان مساوى است، و بین خداوند و احدى از بندگانش صلح خاصى وجود ندارد تا به خاطر آن آنچه را بر جهانیان حرام کرده بر او مباح کند. (ترجمه انصاریان)

شنبه 103 آذر 3

امروز:  بازدید

دیروز:  بازدید

کل:  بازدید