مباحثه - شاید سخن حق

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 53 +	یکشنبه 94 آبان 17 - 9:0 عصر
ما زمانی گزاره ی «مغز درون خمره» که پاتنم عنوان می کند خود متناقض می گوییم که نگاهی غیر الهی به آن داشته باشیم. یعنی چه؟ یعنی اصالت انسان را به جسم او بدهیم و ماده را در سرشت انسان اصیل بدانیم در صورتیکه در نگاه الهی اصالت انسان در روح اوست. پس زمانی که مغز شخص الف را از جمجمه بیرون می آورند و در خمره قرار می دهند و در صورتی که نگاه ما الهی باشد همان شخص الف در خمره قرار می گیرد نه اینکه شخص الف در جمجمه بماند زیرا مغز شخص الف به همراه روحش که اصالت اوست از جمجمه به خمره منتقل می شود نه اینکه دیگر شخص الف نباشد. و اینجاست که این گزاره دیگر خود متناقض نخواهد بود. أحسنت به نکته بسیار مهمی اشاره فرمودید این یکی از گرفتاری‌های ماست تحلیل رابطه روح و جسم در فلسفه اسلامی شاید شبهه «معاد جسمانی» را شنیده باشید یکی از مسائل مهم و گرفتارکننده علم کلام و فلسفه موضوعی که با کلام ابن سینا بیشتر گره خورده است جایی که از نظرگاه فلسفی خویش قادر نیست «جسمانی بودن معاد» را ثابت نماید ولی به دلیل ایمان خود آن را می‌پذیرد: http://tahoor.com/fa/Article/View/25720 فلاسفه پس از شیخ نیز درگیر این مسأله بوده‌اند و باید به آن پاسخ می‌دادند اما مشکل اصلی کجاست؟! دقیقاً در این‌جا: وجود نمی‌تواند با عدم منقطع گردد و دو پاره شود! دقت بفرمایید اگر شیء الف معدوم شود به نحوی که دیگر «نباشد» و سپس دوباره موجود گردد آن دیگر شیء ب خواهد بود نه شیء الف! چرا؟! زیرا قائلین به نظریه «وحدت شخصیه وجود» نمی‌توانند بپذیرند دو وجود دارای شخصیت واحد باشند! وجود اساساً یک امر یکپارچه و بسیط در فلسفه اسلامی‌ست قابل تجزیه نیست قابل تخلخل به عدم هم نیست اگر حتی شما دو شیء را ببینید که در همه چیز مانند هم باشند قطعاً دو تا هستند زیرا دو وجود دارند دو وجود منحاذ و متباین علامه طباطبایی (ره) و بزرگان متأخر بیشتر این مسأله را با «محور گرفتن روح انسان» حل کرده‌اند این‌که انسان اگر جسمش معدوم می‌شود روحش که باقی‌ست و شخصیت و هویت انسان به روح وی است برای آن هم ادله‌ای دارند مثل این‌که معاصی و فضایل انسان که به پای جسم وی نوشته نمی‌شود این‌که تمام جسم چند سال یک‌بار عوض می‌شود سلول‌ها می‌میرند و سلو‌ل‌های جدید می‌آیند ولی این انسان همان انسان است پس هویت او به روح اوست و آن باقی‌ست دو تالی دارد این نظریه نخست این‌که باید قبول کنیم جسم برزخی و آخرتی متفاوت از جسم دنیایی‌ست از نظر وجود یعنی وجودهای مختلفی هستند و دیگر این‌که باید به جاودانگی و عدم فنای روح معتقد شویم به این‌که اگر خداوند فرموده «کل من علیها فان» شامل روح نمی‌گردد پس روح می‌ماند و از بین نمی‌رود تا دو روح نگردد و همان شبهه جسم درباره روح تکرار نشود http://www.hawzah.net/fa/Seminar/View/79664 حالا اگر شما انسان را «روح» بدانید این روح البته که اگر از جمجمه به خمره منتقل گردد هیچ تناقضی در کار نیست اصلاً یک وجودی‌ست این روح که غیر از مغز است این‌جا ما یک وجود القایی محض داریم یعنی همان روح یک‌بار به مغز در جمجمه القاء شده و بار دیگر به مغز در خمره نه مغز در جمجمه «من»‌ هستم و نه مغز در خمره «من» هستم هر دو دو ظرف هستند برای «من» با این‌نگاه شبهه مغز در خمره اصلاً منتفی‌ست بحث بر سر ظرفیت و جابه‌جایی «من» از یک ظرف به ظرف دیگر است دانشمند خبیث هم نمی‌تواند این انتقال را صورت دهد تنها خدایی که این روح را در یک ظرف قرار داده می‌تواند آن را بیرون کشد و در ظرف دیگر نهد چرا که در فرض ما دانشمند هم یک انسان است او که خودش فرشته نیست از ملائکه نیست که فراتر از انسان بتوانند روح را مستقل از جسم درک نمایند اما اگر مانند استاد حسینی(ره) و البته شاید خود ابن‌سینا جسم و روح را متعلّق به هم بدانیم در ارتباط با هم و انسانیت انسان را به این «ترکیب» تصوّر کنیم بگوییم «من» متشکل از روح و جسم به صورت پیوسته است با هم این‌جا دیگر نمی‌توانیم آن‌چه شما فرمودید را معتقد گردیم تا روح از جسم خارج می‌شود دیگر «من» نیست و اگر در جسم دیگری قرار بگیرد یک «هویت» دیگر پدید می‌آید در هر صورت این بستگی به نظریه شما درباره واقعیت روح دارد و تعریف انسان در این میانه مشکل اصلی در این‌جاست که وقتی سخن از روح به میان می‌آید ما در حال صحبت کردن در موضوعی هستیم که قوه تفکّر ما قادر به تحلیل آن نیست اگر عملکرد عقل را سنجشی بدانیم این‌که تا مقایسه نکند تا دو چیز را با هم نسنجد درکی از هیچکدام ندارد درباره با هویت و چیستی روح نمی‌توانیم قضاوتی نماییم عقل خود را یعنی قادر نمی‌دانیم به حکم دادن این‌جاست که درباره معاد جسمانی و برزخ هم باید قائل به تعبّد شویم هر آن‌چه پروردگار فرموده بپذیریم و قبول کنیم که عقل ما راهی ندارد تا آن را اثبات یا نفی نماید زیرا محیط به موضوع مورد بحث نیست موفق باشید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - آقامنیر 117 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 52 +	چهارشنبه 94 آبان 13 - 11:0 عصر
آیا همه به این خود متناقض بودن اذعان دارند یعنی مخالفان پاتنم که از این گزاره دفاع می کنند هم به خود متناقض بودن آن اقرار می کنند یا فقط پاتنم به این مساله اذعان دارد؟زیرا اگر همه به این مساله اقرار کنند که خود متناقض است که دیگر پرونده اش بسته می شد ولی به گمانم عده ای این خود متناقض بودن را قبول نمی کنند که از آن دفاع می کنند و بازی ادامه دارد. در نظر بگیریم مغز کسی را از جمجمه بیرون نیاورند و در خمره قرار ندهند تا گزاره تغییر کند و خود متناقض شود و در همین جمجمه ای که قرار دارد همان کاری را انجام دهند که وقتی در خمره بود آیا این گزاره هم خود متناقض می شود؟زیرا دیگر هویت فرد که تغییر نکرده بلکه مجدد دانشمندی وجود دارد که بر مغز درون جمجمه ای القائاتی صورت می دهد و فرد بدون آنکه بداند آن ها را باور می کند و دیگر دو یا چند هویتی هم به وجود نمی آید و خود متناقض هم نمی شود. مگر همه به وجود خداوند ایمان دارند؟ با این‌که ده‌ها برهان قطعی بر وجود خدا بیان شده است؟! این‌که گروهی براهین واضحه را نپذیرند چیز عجیبی نیست زیرا عرض کردیم در ایمیل‌های قبلی که «اختیار» حاکم بر «اراده» و «تفکر» و «تصمیم» است بعضی «نمی‌خواهند» که بپذیرند! چاره چیست؟ بله اگر ادله‌ای از ایشان در دست دارید از مخالفان بفرمایید تا پاسخ گفته شود هیچ پرونده‌ای هرگز بسته نخواهد شد شما خیلی خوش‌بینانه به انسان‌ها می‌نگرید انگار که همه خوبند و مشکل‌شان تنها عدم آگاهی‌ست که اگر آگاه شوند همه‌شان حرف حق را می‌پذیرند! متأسفانه این‌طور نیست این‌گونه نیست که همه تسلیم برهان شوند و پرونده حرف‌های نادرست بسته شود همیشه مغالطه هست و باطل‌گرایان از مغالطه بهره می‌جویند همیشه این‌طور بوده و همیشه این‌طور خواهد بود اگر مغز کسی را از جمجمه بیرون نیاورند و در خمره قرار ندهند گزاره چه تغییری می‌کند؟! چطور می‌توانند در همین جمجمه که هست به او القاء کنند؟! چه چیز را القاء کنند؟! مثلاً فیلم «اینسپشن»؟! خب، این می‌شود خواب رؤیا فرد را در رؤیا قرار دهند و چیزهایی را به او نشان دهند آیا وقتی چیزهایی را در خواب می‌بینیم آن چیزها غیرواقعی هستند؟! این سؤال مهمی است که ابتدا باید به آن پاسخ گفت: آیا آن‌چه در خواب می‌بینیم غیرواقعی‌ست؟! پس چرا آثار واقعی دارد؟ چرا از آن می‌ترسیم و از خواب می‌پریم یا خوشحال می‌شویم و بی‌اختیار در خواب لبخند می‌زنیم؟ ترس و لبخند ما واقعی‌ست چطور می‌شود یک امر وهمی و غیرواقعی اثر واقعی داشته باشد؟! پس اولا باید بدانیم که اگر چیزی به ما القاء شود که البته قطعاً می‌شود زیرا گفتیم که خداوند در قرآن فرموده این مطلب را که شیاطین وحی و القاء دارند به دوستانشان و تنها عباد مخلص هستند که از این القاء مصونیت دارند که حتی رسول مکرم (ص) نیز در معرض القاء شیطان بودند که خداوند می‌فرماید اگر تو را حفظ نمی‌کردم به تو القاء می‌شد از سوی شیطان خب اما این القاء اول باید بدانیم که واقعی‌ست وهمی و خیالی نیست اما سنخ این القاء از چیست؟ از سنخ وجود حقیقی ماست؟ اگر از سنخ وجود ما نیست چطور می‌تواند آثاری از سنخ ما داشته باشد؟! و در ما تأثیر نهد؟ پس اصل دومی که باید بپذیریم این است که این القاء در وعاء ما قرار دارد یعنی ما با دو هویت مواجه نیستیم دو «من» نداریم که یکی در خمره باشد و دیگری در جمجمه یکی در وعاء و فضای الف و دیگری در فضای ب دو فضایی که با هم متباین باشند بلکه در فرض اخیر این‌که شما بدان اشاره فرمودید هر دو در یک وعاء قرار داریم هم ما و هم القاء به خودمان هیچ پارادوکسی هم در کار نیست و دو هویت شکل نگرفته است تنها اتفاقی که در این‌جا افتاده است این‌که در طول روز اعصاب مغز دریافت‌هایی از حواس ظاهری دارند از چشم و گوش و ... و در شب همین اعصاب در مغز دریافت‌های دیگری دارند کاملاً مشابه همان دریافت‌های روزانه با این تفاوت که منشأیی متفاوت دارند این ادراکات شبانه از جای دیگری برخاسته‌اند مثلاً از تصرّفات جن در انسان یا تصرّفات ملائکه یا تصرّف به قول شما دانشمند خبیث اما مغز در این‌جا خطا نمی‌کند این بحث را شهید مطهری (ره) در پاورقی‌های اصول فلسفه دارند در آن فهرست‌هایی که برای شما ارسال کردم نیز باید باشد این‌که «حس خطا نمی‌کند» بلکه ما در بیان ادراکات حسی خطا می‌کنیم در هوای گرگ و میش پیش از صبح یک سیاهی را می‌بینیم و می‌گوییم: برادرم آمد! بعد که نزدیک شد می‌فهمیم برادر دوستمان بود! این‌جا شهید می‌فرماید که ما در بیان گزاره حسی خطا کردیم نه این‌که حس خطا کرده باشد حس به ما گفت: یک سیاهی دارد می‌آید! ما چیزی به این واقعیت افزودیم: برادرم! و گزاره را غلط ساختیم. عین همین مطلب در مثال شما روی می‌دهد ما ادراکی در مغز خود داریم که واقعی‌ست وقتی از آن گزارش می‌دهیم باید بگوییم: مغز من پالس‌هایی را مبنی بر یک شیء مدوّر دریافت کرده است! اما به جای این مطلب معتقد می‌شویم: چشم من یک شیء مدوّر دیده است! که البته این گزاره دوم مشکوک است زیرا آن‌چیزی که برای مسلّم است گزاره نخست است یعنی ما تنها از علم حضوری خود می‌توانیم گزارش دهیم و آن علم حضوری چیست؟ ادراک یک شیء مدوّر اما این‌که آیا پالس‌های آن دقیقاً از چشم آمده‌اند یا چیزی در این میانه واسطه شده و پالس‌ها را ایجاد کرده ما این را نمی‌توانیم قطعی بگوییم درست مانند سحر و جادو می‌گویند سحر تصرّف در بیننده است در اندیشه او یعنی اگر او طناب را مار می‌بیند نه این‌که طناب مار شود بلکه تصرّف در نفس وی می‌کند ساحر که طناب را مار تصوّر می‌نماید که اگر همان لحظه با یک دوربین فیلم‌برداری کنی هیچ ماری در کار نیست! فقط نفس فرد حاضر در صحنه را دچار القاء نموده‌اند! خب حالا چه کنیم؟! چه چاره داریم که این قبیل القائات را کشف کنیم؟! نخست باید بپذیریم که این القائات نافی واقعی بودن ادراکات ما نیستند زیرا خود این القائات نیز واقعی می‌باشند ثانیاً ما راهی نداریم برای کشف این القائات جز این‌که به خداوند پناه ببریم زیرا خداوند خود این مطلب را به رسولش (ص) می‌آموزد که اگر الطاف الهی نباشد حتی او نیز از القائات مصون نخواهد ماند القائاتی که حتی به مغز درون جمجمه نیز رحم نمی‌کند مگر وسوسه شیطان جز همین القائات است و غیر این است که همین القائات سبب انحراف جامعه بشری در طول تاریخ شده است؟! البته راهی هست خداوند راهی برای حل مشکل ما گذاشته است شهید صدر (ره) معتقد به این راه است این‌که ما با قاعده عدم تماثل قاعده‌ای که مفاد آن چنین چیزی‌ست «ممکن نیست که یک حالت تکرار شود در حالی‌که سبب آن تکرار نشده باشد با توجه به این‌که هزاران حالت دیگر هم محتمل بوده است» وقتی دایره حالات محتمل برای یک رویداد واقعاً زیاد باشد ذهن ما نمی‌پذیرد که یک حالت پیوسته تکرار گردد مگر این‌که آن تکرار ناشی از تکرار سبب آن حالت باشد! با توجه به این قاعده وقتی ما با ترکیب احتمالات ممکن برای رویدادهای زندگی با حجم زیادی از حالاتی مواجه می‌شویم که اتفاق نمی‌افتند و به جای آن همه حالات گوناگون پیوسته یک حالت اتفاق می‌افتد حکم می‌کنیم که حتماً سببی در کار است بله البته بین این‌که حالا این سبب دانشمند خبیث است یا خود ما هستیم یا خداوند است یا یک جن یا یک ملک این‌ها را نمی‌توانیم بدون حمایت وحی اثبات کنیم اما خود وحی به سادگی اثبات می‌شود با همین قاعده عدم تماثل این است که استاد حسینی (ره) معتقد می‌شود که «ایمان» مقدم بر «علم» است «باور و اعتقاد» یعنی مقدّم بر «تفکر» انسانی که ایمان ندارد به خدا و غیب و شهود نمی‌تواند مبنای درستی در اندیشه خود پایه‌ریزی نماید دچار تردید و تشتت ذهن شده حیران می‌گردد بارها این مطلب را عرض کردم انسان درون سیستم هستی‌ست درون سامانه مخلوقات داخل عالم امکان نمی‌تواند از بیرون آن گزارش دهد و معظم حوادثی که روی می‌دهد و حالاتی که برای ما پیش می‌آید منشأهایی ورای این عالم دارد ورای ادراکات ظاهریه ما لذا عقل بدون وحی حیران و سرگردان و سرگشته است و راه به جایی ندارد ما همیشه در معرض القائات ابلیس هستیم و این القائات همان‌طور که فرمودید خودمتناقض نیست و کاملاً واقعی و حقیقی و با حفظ هویت شخصیه ما صورت می‌پذیرد از همین روست که خداوند به پیامبرش توصیه می‌کند که بگوید: «وَقُل رَّبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّیَاطِینِ وَأَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَن یَحْضُرُونِ» (مؤمنون:97و98) (و بگو: پروردگارا! از وسوسه های شیطان ها به تو پناه می آورم، و پروردگارا! به تو پناه می آورم از اینکه [شیطان ها] نزد من حاضر شوند.) موفق باشید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - آقامنیر 117 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 51 +	جمعه 94 آبان 8 - 9:0 عصر
در کتابی که درمورد «اثبات جهان خارج» از آیت الله حائری (ره) خواندم از این روش اشکال و ایراد گرفته بود و آمده بود: «در بحث از علم به عالم خارج این سوال مطرح است که آیا میان معلوم بالذات با معلوم بالعرض مطابقت وجود دارد یا نه؟به عقیده ی حائری،مشکل شکاکان این بود که چگونه می توان به اشیاء خارجی علم ضروری پیدا کرد؟وی بر فیلسوفان اسلامی ایراد می گیرد که آن ها به اشکال شکاکان پاسخ درست نداده اند.مشکل آن ها مربوط به علم حصولی است،در حالی که پاسخ فیلسوفان اسلامی مربوط به علم حضوری است.» "شکاکان هم درمورد رابطه ی میان دو معلوم یا ذهن و خارج شک داشتند.مشکل آن ها مربوط به علم حصولی بود،نه علم حضوری.مطلب شکاکان را بسیاری از فلاسفه ی ما درست درک نکرده اند و لذا آن ها را به باد تمسخر گرفته اند.فیلسوفان می گویند:اگر شکاکان واقعیت را قبول نکردند،آن ها را کتک بزنید و اگر اظهار درد کردند معلوم می شود که یک واقعیت خارجی را پذیرفته اند.اما نکته این است که حتی اگر فردی اظهار درد بکند و نشان دهد که درد را حس می کند،این مساله مربوط به علم حضوری است و نه علم حصولی و شکاکان هم منکر علم حضوری نیستند.آ ن ها هم احساسات،لذت و چیزهای درونی را که به علم حضوری مربوط است باور دارند.مشکل آن ها در علم حصولی است.می گویند دنیای خارج را چگونه می توان درک کرد؟" بنده می خواستم بدانم نظرشما درمورد این مطلب چیست و می خواهد چه بگوید و آیا ایراد و اشکال ایشان وارد است؟ آسیدمنیرالدین (ره) استاد حسینی الهاشمی به سادگی پاسخ این اشکال را می‌دهند با بیان نظریه‌ای با عنوان «علت تغایر» دقیقاً در مثالی که از اثبات عالم خارجی مهدی حائری نقل کردید فرد منکر اذعان می‌نماید که علم حضوری به درد دارد این یک قیاس ضمیر است کبرای آن ذکر نشده ولی با یک توجه اندک می‌توان به آن کبرای پنهان پی برد فردی که علم حضوری به درد دارد چند دقیقه قبل از ضربه قبل از این‌که فیلسوف او را بزند فاقد این علم حضوری بود این‌جاست که باید از خود بپرسد این علم حضوری از کجا آمد؟ در حقیقت سؤال این است: «علت تغایر» چیست علت تفاوت وضع فعلی من با وضع قبلی من دو پاسخ می‌تواند به این پرسش بدهد؛ یا این علت درون خود من است یعنی چیزی درون من سبب شده تا درک جدیدی پیدا کنم و یا این علت در خارج از من است اگر علت درون من باشد قبلاً هم بود پس چرا تا کنون این حس درد را ایجاد نکرد این فرض که باطل شود تنها یک فرض باقی می‌ماند «علت تغایر» حال من و علم حضوری من چیزی در خارج از «من» است که من در اثر مرتبط شدن با آن تحت تأثیر قرار گرفتم و اثر آن چیز خارجی در «من» حس درد را ایجاد کرد؛ علم حضوری به درد را. استاد حسینی (ره) از طریق «علت تغایر» بیرون‌نمایی علم حصولی را اثبات می‌نمایند و این را در کتابی 800 صفحه‌ای به نام «اصالت ربط» بیان کرده‌اند. موفق باشید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - آقامنیر 117 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 50 +	سه شنبه 94 آبان 5 - 10:0 عصر
چرا این افراد متجدد در واقعیت شک می کنند؟حال اگر سوفیست ها را بگوییم برای وکلای خود در دادگاه این کار را می کردند اما متجددین چرا؟ این ها با دیدن اشیاء چه می گویند؟محل قرار گرفتن آن ها در ذهن است؟پس چرا آتشی که محل آن ذهن است ذهن را نمی سوزاند؟ و فرموده اید برخی هم در وجود خود شک می کرده اند آیا با علم حضوری که در گذشته صحبت شد با افرادی از این دست که غرض ندارند نمی شود جهان خارج را اثبات کرد؟ مثلا در وجود خودش که اگر تردید دارد که دیگر این تردید انکار ناپذیر است پس وجودی هست که تردید در آن قرار دارد یا با لمس اشیاء گفت در ذهن که ما نمی توانیم چیزی را لمس کنیم پس در خارج وجود دارد که قابل لمس است. و با مغرضین همانطور که فرمودید مساله ی آب خوردن و کتک زدن را مطرح کرد یا آن ها را وسط خیابان رها کرد و اگر از ماشین فرار کردند گفته شود پس شما از چه فرار می کنید اینها که وجود ندارند؟ نظر شما چیست؟ وقتی سخن از «انگیزه‌»ها می‌شود باید به سراغ علوم دیگر رفت فلسفه نمی‌تواند پاسخ گوید در دایره موضوعاتش نیست اصلاً مثلاً علم اخلاق باید بیاید بگوید که چه رذایلی در نفس آنان پدید آمده فقه بیاید بگوید چه گناهانی کرده‌اند که صمٌ بکمٌ عمیٌ شده‌اند و دیگر «حق» را نمی‌فهمند عقل‌شان ناقص شده از شدت معاصی علم کلام باید سخن آغازد و بگوید که معصیت باری تعالی چگونه انسان را از قرب الهی دور می‌کند و به بهائم نزدیک بل هم اضل از حیوان چهارپا که نمی‌شود توقع فهمیدن فلسفی داشت! روانکاوی پایش باز می‌شود که چه عقد‌ه‌هایی دوران کودکی آن‌ها را به تباهی کشانده و از آن‌ها سوفیست ساخته است روانشناسی باید بیاید رفتار آنان را تحلیل کند این‌که چه استرس‌ها و نگرانی‌هایی در محیط زندگی‌شان ناامنی‌های اجتماعی سبب شده شب‌ها خواب‌شان نبرد و این بی‌خوابی‌ها و آسیب‌های روانی توان ذهنی‌شان را کاسته است انسان یک موجود مطلق نیست کم و زیاد دارد پایین و بالا دارد انسانی که خدا را نخواهد ناگزیر است بپوشاند مثلاً همین هگل دقت کنید به نظریه دیالکتیکش نظریه‌ای که دنیا را در یک عصری تکان داد تمام اقناعی که مارکس از نظریه کمونیسمش ایجاد کرد و توده‌های مردم را با نام پلورتاریا به خیابان کشید و انقلاب‌های چپ مارکسیستی را در یک دوره‌ای از تاریخ بشر سامان داد با تکیه بر دیالکتیک هگل بود هگل گفت: حرکت در یک سیستم ناشی از درگیری آنتی‌تز با تز است که در نهایت با پیروزی آنتی‌تز به پایان می‌رسد و به ثباتی موقتی می‌رسد از ترکیب آنتی‌تز و تز نیز سنتز حاصل می‌شود ولی این آرامش پایدار نیست و سنتز به تز بدل می‌گردد و آنتی‌تز جدید پیدا می‌شود و دوباره حرکت روی می‌دهد این‌ها را چرا گفت؟! زیرا نمی‌توانست جهانی را نشان دهد بدون خدا حرکت در جهان نیازمند اختلاف پتانسیل بود این را فیزیک ثابت کرده است او ناچار بود اگر بخواهد خدا را انکار کند ابتدا حرکت در جهان را به گونه‌ای دیگر تفسیر نماید تفسیری که محتاج خدا نباشد نوعی اختلاف پتانسیلی ترسیم نماید که بدون نیاز به نیرویی خارجی خودجوش پدید آید چیزی که فیزیک را هم دور بزند و فریب بدهد! این است که دیالکتیک را بنا نهاد هم در بعد فلسفی و هم منطقی و مبنای تحولات تاریخی قرار گرفت دقت کنید می‌یابید که این‌ها بیشترشان درگیر خواهش‌های نفسانی خویشند تمام این سوفیست‌ها برای انکار به میدان آمده‌اند و هر چه می‌کنند از این روست حالا اگر یک روز فرصتی برای شما حاصل شد تا با یکی از این سوفیست‌ها دیدار بفرمایید حتماً دلیل انکارشان را از خودشان بپرسید برای من که تا به حال چنین مجالی پدید نیامده! [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 49 +	پنج شنبه 94 مهر 30 - 9:0 صبح
در کتابی خواندم که افرادی بوده اند یا شاید هم هنوز باشند که به «جهان خارج از ذهن» اعتقادی ندارند. اینجا سوالاتی برایم رخ داد: 1-اینان پس زمین،آسمان،من و شما و اشیائی که با آن روبرو می شوند را چگونه تفسیر می کنند و می گویند اینها کجا هستند در ذهنشان؟ 2-اگر سوال شود پس ذهنتان از کجا آمده است چه خواهند گفت؟ 3-چه دلایل و استدلال هایی برای مقابله با این افراد و اثبات «جهان خارج از ذهن» می توان اقامه کرد که بطلان حرف هایشان اثبات شود؟ فرق است میان «انکار واقعیت» با «عدم اثبات واقعیت» نخستین کسانی که در تاریخ ثبت شده در وجود واقعیتی در ورای ما یعنی جهان خارج تردید کردند سوفسطاییان بودند در یونان گروهی که خود را «دانشمند» می‌نامیدند (سوفیسط) سقراط حکیم یونانی اساساً برای مبارزه با همین - به اصطلاح - دانشمندان بود که فلسفه را ساخت روشی جدلی برای مبارزه با آنان و خود را «دانش‌دوست» نامید (فیلوسوف) هدف آنان از تردید در واقعیت جهان خارج انکار واقعیت نبود آنان وکلایی بودند که در دادگاه‌های یونان برای دفاع از مجرم برای حق را ناحق کردند مغالطه‌های شگفت می‌کردند و واقعیت را وارونه جلوه می‌دادند و پس از موفقیت کم‌کم این تردید برای خودشان هم حتی پدید آمد که اصلاً آیا «حق» وجود دارد و «واقعیتی» در کار است این‌ها در تاریخ فلسفه آمده است فیلسوفان متجدّد غرب هم هستند کسانی که در جهان خارج تردید می‌کردند ولی «انکار» نمی‌کردند و نمی‌کنند زیرا آن‌ها در «اثبات» جهان و واقعیت تشکیک می‌نمایند و اگر «اثبات» جهان ممکن نباشد «انکار» آن هم به طریق اولی ممکن نیست یعنی یک فیلسوف شک‌گرا که «علم» را مصیب به واقع نمی‌داند و هیچ راهی نمی‌یابد و نمی‌پذیرد که بتوان با آن استدلال بر واقعیت آورد او قطعاً راهی هم برای انکار واقعیت و جهان خارج ندارد بعضی از این‌ها حتی در وجود خودشان نیز شک می‌کردند اما «انکار» قطعاً هیچ فیلسوفی نمی‌تواند «جهان خارج» را انکار کند یعنی ادله‌ای بیاورد مبنی بر «عدم وجود جهان خارج از ذهن» زیرا اگر بتواند چنین دلایلی را جور کند یعنی مبنایی علم‌آور در نظر دارد و همان مبنای علم‌آور یعنی پایگاهی که می‌تواند با آن به علم و یقین دست یابد و چنین فردی اگر چنین پایگاهی برای علم داشته باشد می‌تواند جهان واقع و خارج از ذهن را اثبات کند دیگر چه احتیاج دارد به انکار آن! اشکال اصلی در جایی‌ست که یک فیلسوف نتواند پایگاهی برای صحت علم دست و پا کند حتی پایگاهی تجربی در این‌جاست که به «عدم امکان اثبات جهان خارج» رأی می‌دهد برای مقابله با این سوفسطاییان راه‌های بسیاری در طول تاریخ به کار رفته و از سوی فلاسفه پیشنهاد شده است راه‌هایی در فلسفه یونان از سقراط و افلاطون و ارسطو باقی مانده پاره‌ای روش‌ها را هم فلاسفه مسلمان افزوده‌اند استاد حسینی (ره) نیز یک روش «عملی» ارائه نموده‌اند روشی که با «قوه عقل عملی»‌ عمل می‌کند سوفسطایی را بدون این‌که قانع نماید در عمل مجبور به اطاعت می‌کند روش ایشان را با یک مثالی از خودم بیان می‌نمایم: من: اگر تو معتقد باشی جهان خارج وجود ندارد پس برای تو نباید تفاوت کند آب بنوشی یا ننوشی زیرا آبی معلوم نیست وجود داشته باشد او: بله،‌ معلوم نیست آب باشد پس آب نمی‌خورم با این شیوه می‌توان فردی را که از نظر «نظری» معتقد است جهان خارج قابل اثبات نیست در عمل مجبور کرد مانند ما عمل کند یعنی مانند کسانی که معتقدند جهان خارج وجود دارد یعنی آن‌ها را در عمل «مقهور» کرد زیرا انسان اختیار دارد و اختیار حاکم بر تفکر است هر چقدر هم استدلال بیاورید نظری محض برای کسی که «نمی‌خواهد بپذیرد» می‌تواند نپذیرد فایده‌ای ندارد ولی در عمل می‌توان او را مجبور به اطاعت کرد همان‌طور که در عمل مجبور است غذا بخورد زیرا گرسنگی در عمل او را مقهور می‌نماید بحث نظری با سوفسطایی فایده ندارد ابن سینا تجویز می‌کند چنین فردی را با چوب بزنند اگر گفت: دردم گرفت بگویند: پس چوب وجود دارد؟! اگر گفت: خیر باز هم بزنند آخر سر ناگزیر می‌شود بگوید: بله وجود دارد، تو رو بخدا دیگر نزنید! :) آن‌ها در پاسخ به این سؤال که پس ذهن شما از کجا آمده است؟! به سادگی می‌گویند: «نمی‌دانم» شما می‌توانی اثبات کن! و در تمام ادله و اثبات‌های شما تردید ایجاد می‌نمایند! هدف سوفسطایی صرفاً ایجاد تردید است او نمی‌تواند چیزی را «انکار» کند او فقط «استدلال فلسفی» را انکار می‌نماید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - آقامنیر 117 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 48 +	جمعه 94 مهر 24 - 4:0 صبح
در پی فرمایش شما باید عرض کنم که بنده دانشمند را انسانی از جنس خودمان در نظر دارم مگر پاتنم غیر از این منظور دارد؟ اما اراده ی ما که عرض می کنم در طول اراده ی خدا و در عرض اراده ی دانشمند خبیث است. حال با پالس های الکتریکی دانشمند خبیث ما همه القاء می شویم ولی با داشتن اراده از این وضع بیرون می آییم زیرا وضع کنونی خود را دارا هستیم زیرا اگر با پالس الکتریکی دانشمند خبیث(از جنس خودمان) هم زندگی کنیم هم اراده داشته باشیم در تناقض می باشد و او مغز ما را در اختیار دارد تا القائاتش را بر ما متصور سازد ولی وقتی اراده کنیم یا فعلی را انجام دهیم مشخص می شود که ما مغز درون خمره نیستیم حتی اگر او اراده کند که ما اراده داشته باشیم زیرا اراده از سنخ افعال بلاواسطه ی انسان است که او به این نقطه دسترسی ندارد مگر خدا و احساس تشنگی یا گرسنگی داشتن یا حتی دیدن و شنیدن از سنخ ادراکات با واسطه است که او در این مقولات می تواند دخالت کند و برای همین از اراده و فعل که با علم حضوری درک می شود برای ابطال این شبهه استفاده کردم. می دانم که وقتتان را می گیرم ولی موافق این قضیه هستید یا خیر؟ بله اگر یک گزاره به این استدلال شما اضافه کنیم مشکل حل می‌شود: کبری: یک انسان نمی‌تواند اراده خلق کند پس اکنون این‌طور استدلال می‌کنیم: 1. ما به اراده خود علم داریم 2. چیزی که به آن علم داریم حتماً هست 3. اراده ما وجود دارد 4. القاء اراده نیاز به خلق کردن اراده دارد 5. انسان نمی‌تواند اراده خلق کند 6. پس این اراده را یک انسان در ما القاء نکرده است الان با این استدلال «مغز درون خمره» ابطال شد؟ شبهه مغز درون خمره که ابطال شده بود با همان روشی که پاتنم گفته بود و بنده عرض کردم چیزی که الآن با این استدلال ابطال شد جبر است این‌که ما اختیار و اراده داریم یا مجبوریم با این استدلال جبر نقض می‌شود البته دلیل دیگری نیز برای رد شبهه مغز درون خمره می‌تواند به حساب آید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 47 +	یکشنبه 94 مهر 19 - 8:0 صبح
مغز درون خمره آیا غیر از این است که ما دیگر اختیاری از خود نداریم و شخصی که مغز ما را (به معنای واقعی) درون ظرفی قرار داده همه ی اختیارات ما را به دست گرفته است؟ وقتی ما مغز درون خمره باشیم دیگر ما نیستیم که تصمیم می گیریم و این دانشمند خبیث است که برای ما انتخاب می کند و تصمیم می گیرد که به ذهن ما چه القاء کند. اما زمانی که ما اراده ی فعلی کنیم به معنای این است که خودمان برای خودمان چیزی را انتخاب کرده ایم و تصمیم انجام آن را گرفته ایم و این بدین معناست که ما شخصیت مستقلی داریم که کسی بر ما القایی نمی کند و تصمیمی برای ما نمیگیرد و ما با اراده ی فعلی که کرده ایم آ« را انجام می دهیم و به همه ی این ها علم حضوری داریم و این یعنی ما مغز درون خمره نیستیم. ظاهراً شما ملازمه‌ای قطعی در نظرتان هست بین «مغز در خمره» بودن و «جبر» ولی معلوم نیست چنین ملازمه‌ای صحت داشته باشد چون این‌ها از دو مقوله متفاوتند مغز در خمره بودن صرفاً به معنای این است که «سنخ» وجود فرد از نوع پالس‌های القایی‌‌ست اما «اراده» و «اختیار» معنایی مستقل دارد این‌که یک موجود بتواند آگاهانه عمل کند و بدون نقشه از پیش تعیین‌شده آیا یک موجودی که از جنس پروتون و الکترون است می‌تواند آگاهانه و بدون پیش‌‌بینی عمل کند ولی یک موجود ساخته شده از پالس‌های اکتریکی نمی‌تواند؟! به چه دلیل؟! ظاهراً اختیار و آگاهی و داشتن اراده مستقل امری نیست که وابسته به جنس موجود و سنخ وجود آن باشد و تفاوت اصلی بین مغز در خمره و مغز در جمجمه تنها در سنخ وجود است مگر این‌که بگوییم دانشمند نمی‌تواند «اختیار» بیافریند که البته این صحیح است از منظر دینی ما خلق اختیار از یک دانشمند سر نمی‌زند ولی به شرط این‌که آن دانشمند را یک انسان فرض کنیم و انسان بودن آن را هم مثل خودمان بدانیم اما اگر موجودی باشد برتر از ما که بتواند «اختیار» خلق کند... فلاسفه مسلمان که اساساً معتقد نیستند اراده از عوارض جسم انسان باشد آن را امری عارض بر نفس مجرّد بشر می‌دانند نه ربطی به مولکول دارد و نه ربطی به پالس الکتریکی اما فرض شما این‌که: «چون اراده می‌کنیم پس شخصیت مستقلی داریم و کسی بر ما القایی نمی‌کند» آیا می‌توانید این گزاره را با «مخلوق خدا بودن» ما هم تفسیر بفرمایید اصلاً ما حتی یقین هم بدانیم مغز درون خمره نیستیم آیا خدا داریم یا نداریم؟ اگر خدا هست ما چگونه وجودی مستقل داریم که اراده‌ای مستقل هم داشته باشیم؟! پس فقر وجودی معلول به علت و مخلوق بودن‌مان چه می‌شود؟! نه این‌که بخواهم اراده را نفی کنم یا جبر را اثبات ولی فراموش نکنیم اگر اراده خود را کاملاً مستقل فرض کنیم با مخلوق بودن ما منافات دارد شاید این توضیح صحیح‌تر باشد؛ ما وقتی به چیزی اراده می‌کنیم چون مخلوق خدا هستیم خداوند اراده می‌کند تا آن‌چه ما اراده کردیم محقق شود البته اگر اراده ما در محدوده‌ای باشد که به ما مجوز داده است و گرنه معنای اراده داشتن، «خلق کردن» است و این برای مخلوق جای سؤال دارد که آیا می‌تواند چیزی را خلق نماید؟! در هر صورت نه اراده داشتن می‌تواند دلیل بر «استقلال» باشد و نه در خمره بودن می‌تواند دلیل بر «نفی اراده» موفق باشید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 46 +	چهارشنبه 94 مهر 15 - 9:0 عصر
عرض کنم با پذیرفتن شماره ی 3و1 هم می توان نتیجه گرفت که «مغز درون خمره» نیستیم. به این شکل که شماره ی 1 مشخص است و شماره ی 3 عنوان می کند برای انجام هرکاری باید اراده کرد و ما وقتی اراده ی کاری انجام می دهیم و آن فعل را انجام می دهیم و با علم حضوری می یابیم که هم اراده از جانب ما بوده و هم فعل پس «مغز درون خمره» نیستیم زیرا برای انجام کار به اراده نیاز است که ما قصد آن را کرده ایم و فعل هم که اگر القاء بود پس اراده ی ما به انجام دادن آن بی معنا بود و درک می کنیم فعلی انجام داده ایم و القایی در مورد انجام فعل از سوی دانشمند خبیث صورت نگرفته است که تصور کنیم فعل ما هم القاء دانشمند است و منظم بودن افعال ما و جواب یکپارچه و منظم و همیشگی از یک فعل گرفتن از افعالمان به معنی عدم القایی می باشد که موجب اراده و فعل ما شده است مانند اینکه همیشه از دیواری بخواهیم رد شویم و نتوانیم که به معنای جواب همیشگی از این فعلمان می باشد پس صدور فعل هم از جانب ما بوده است. حال اگر کسی از ما گزاره ی 2 ایمیل قبل که(اگر دانشمند خبیث به انسان تصوری را القائی کند دیگر این انسان نیست که این فعل تصور را انجام می دهد و دانشمند خبیث است و...) را بپرسدجواب خواهیم داد: اگر القاء دانشمند خبیث باشد به معنای این است که ما «مغزمان» تحت تسخیر دانشمند خبیث است که به ما القائاتی صورت می دهد و هنوز «مغز درون خمره» بودنمان ابطال نشده است ولی با اراده کردن و انجام فعل از سوی ما این مطلب منتفی می شود که ما «مغز درون خمره» نیستیم. تصور می‌کنم این‌:که «اراده» تابع ماست و به آن علم حضوری داریم بیشتر این را اثبات می‌کند که «در جبر دانشمند خبیث نیستیم» و گرنه طبق مثالی که قبلاً خدمت شما عرض کرده بودم چه استبعادی دارد که «کسرا» (موجود توهمی) داخل در مغز «سینا» (مغز جدا شده) باشد و دارای اراده هم باشد و به اراده خود هم علم حضوری داشته باشد به این‌:که یقین دارد: «این اراده مال خود من است و هیچ‌کسی آن را القاء نکرده است» ولی دانشمند بیرون از خمره خود را متعهد می‌داند که هر وقت کسرا چیزی را اراده کرد فوراً برایش فراهم نماید تا مبادا قوانین به هم بخورد و کسرا بفهمد که درون خمره است البته شاید فرمایش شما هم صحیح باشد ولی من گمان می‌کنم که این بیشتر دال بر نفی جبر است یعنی کسرا با این‌که یک تصویر ناشی از پالس‌های الکتریکی تزریقی به مغز سیناست ولی در عین حال دارای اختیار هست و می‌تواند مستقل از دانشمند اراده داشته باشد اما این‌که اراده او به ثمر می‌نشیند و نتیجه می‌دهد زیرا دانشمند تصاویری متناسب با اراده او را در مغز سینا ایجاد می‌کند این را قبلاً در قالب یک مثال عرض کرده بودم این علم ثابت می‌کند که اراده ما «القایی» نیست اما این‌که «علم حضوری ما به اراده‌مان» ثابت کند ما مغز در خمره نیستیم نمی‌دانم شاید به دلایلی محکم‌تر یا توضیحی بیشتر نیاز داشته باشیم و نتوان علم حضوری را برای استدلال کافی دانست موفق باشید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 45 +	جمعه 94 مهر 10 - 2:0 عصر
با تناسب اینکه «علم انسان به خودش» را پذیرفته اید می خواهم مطلبی را در مورد ابطال شبهه ی «مغز درون خمره » عرض کنم و نظر شما را هم جویا شوم. این ابطال در طول چند شماره صورت می گیرد. 1-هر انسانی به خود علم حضوری دارد پس می داند که وجود دارد. 2-اگر دانشمند خبیث به انسان تصوری را القائی کند دیگر این انسان نیست که این فعل تصور را انجام می دهد و دانشمند خبیث است و با تناسب اینکه انسان به اعمالش علم حضوری دارد متوجه خواهد شد که از سوی شخص این تصور صورت نگرفته مانند شخصی که لبه ی پرتگاه ایستاده و کسی او را هل دهد نیرو از بیرون بر او وارد شده و خود شخص متوجه این مطلب می شود.البته اگر توهمات و خیالات را که گاهی بر انسان متصور می شود را عنوان کنیم نمی توان گفت منبع آن بیرون است ولی کسی که همیشه در معرض نیروی خارجی قرار دارد متوجه این القاء خواهد شد. 3-اراده، یکی دیگر از افعال انسان است که انسان متوجه می شود کی عزم آن را کرده است و با توجه به اینکه ما به افعال خود علم داریم متوجه می شویم فعلی که عرض شد به آن علم حضوری داریم و اراده ای هم که به عزم آن علم حضوری داریم از جانب خود ماست نه از بیرون ما و انجام عملی با اراده کردن ما و صورت گرفتن آن توسط ما که با علم حضوری آن را درک کرده ایم صورت پذیرفته است و دانشمند خبیث آن عمل و فعل را به ما القاء نکرده است. 4-اگر کسی بپرسد از کجا معلوم همه ی این ها القاء دانشمند خبیث نیست که شما را با این مطالب به اشتباه انداخته است خواهیم گفت در علم حضوری، ما با علم داشتن به افعال و اعمالمان که از خطا به دور است از این القاء مصون هستیم و متوجه خواهیم شد از سوی خود ماست یا از بیرون ما. استاد نظر شما نسبت به این مطلب چیست؟ آیا پذیرفتنی می باشد و می تواند مغز درون خمره را ابطال کند؟ آیا جایی نیاز به کامل شدن دارد که شما کمک به کامل شدن آن بفرمایید؟ فلسفه علم استدلال‌هاست و دلیل‌ها گزاره شماره 1 را پذیرفتیم اما نسبت به گزاره شماره 2 این‌که اگر از بیرون به ما القاء شود ضرورتاً درک خواهیم کرد که از خودمان نیست نمی‌دانم چطور قابل اثبات باشد؟ آیا به صرف این‌که ما به خودمان علم حضوری داریم دیگر هر القائی صورت بگیرد قطعاً متوجه خواهیم شد از خودمان نیست؟ ما تا به حال چنین وضعیتی را تجربه نکرده‌ایم این‌‌که القایی به ما شده باشد و متوجه شویم القاء است و علم حضوری خودمان نیست! درباره گزاره 3 یعنی اراده با شما موافقم به گمان من نیز اراده چون مخلوق خود ماست می‌توانیم بفهمیم از ماست یا از غیر ماست اما درباره گزاره 2 نتوانستم ضرورت آن را درک کنم [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نسبت عقل و دین 44 +	دوشنبه 94 مهر 6 - 5:0 صبح
به نظر می رسد شما در اینجا تعصب به خرج می دهید. خودتان فرمودید: اجازه دهید ابتدا یک نکته‌ای را عرض نمایم پرسش‌های فلسفی معمولاً نیازمند تفکّر هستند بیش از آن‌که محتاج تحقیق و بررسی و پژوهش باشند اگر نظریات سه مکتب را در باب «علم حضوری» و «علم انسان به ذات خود» پذیرفته اید آیا دیگر دلیلی دارد که بخواهید آن را نپذیرید. اگر در باب «وحدت و کثرت» و « اختیار» در این مکاتب نارسایی یافتید آنجا که زبانی گویا دارند را هم باید به دید آن وجه ببینید؟ البته جانب انصاف را نگهداشته اید اما عرضم پیرامون مساله ی «علم انسان به ذاتش» توسط «علم حضوری» می باشد که به نظر می آید تعصب خاصی نسبت به استاد حسینی (ره) دارید که مانع از پذیرش این مطلب می شود. در هر صورت اگر بنده جوابم در این زمینه(علم حضوری نسبت به ذات) یافته باشم را با کمک و مساعدت و زحمات شما بوده است. تعصب روی انسان‌ها و افراد روی حتی اندیشه‌ها و نظریات تعصب روی هر چه که غیر خدا باشد قطعاً بدترین گرفتاری بشر و مایه انحراف و نابودی گمراهی و ضلالت است فرمایش شما بعید نیست صحیح باشد و حقیر تلاش می‌کند دچار تعصب نباشد و مطلبی را تا برای خودش هضم و حل نشده نپذیرد اما دلیل این‌که آن‌طور عرض کردم زیرا با چند گزاره مواجه هستم: 1. این‌که یک فلسفه باید یک و تنها یک مبنا داشته باشد اگر با مکتبی فلسفی برخورد کنم که در جایی وجود را اصیل می‌داند و هنگامی که در جایی از مباحثش دچار کاستی شد به اصالت ماهیت پناه ببرد نمی‌توانم آن را یک مبنای صحیح فلسفی تلقی نمایم 2. فلسفه باید بتواند پاسخ اساسی‌ترین سؤالات بشر را بدهد وحدت و کثرتی که در جهان می‌بینیم را توضیح دهد تفسیری قابل قبول از زمان و مکان داشته باشد و ربط آگاهی‌های بشر با اختیار او را بیان کند هر مکتب فلسفی که قادر به پاسخگویی به یکی از این پرسش‌ها نباشد یا پاسخی بدهد که عقلاً قابل قبول نباشد با آن به مشکل برمی‌خورم علت این‌که مبنای فلسفی استاد حسینی (ره) را پذیرفتم پاسخ‌های هماهنگ و یکپارچه‌ای بود که می‌توانست به این مسائل فلسفی بدهد اما امیدوارم اگر اشتباهی در این فهمم داشته‌ام برطرف گردد از تذکر و نظر لطف شما نیز سپاسگزارم اما عرض من در کل این بود که حال که در موضوع «علم انسان به ذات خود» توسط «علم حضوری» توسط این سه مکتب جواب قانع کننده داده شده است حداقل پذیرفتن این مطلب، منطقی به نظر می رسد البته در این موضوع و در این مساله اما شاید در نگاه کلی حق با شما باشد و همین باشد که شما فرموده اید البته به نظر حقیر اگر در نگاهی موشکافانه به فرمایشات مرحوم حسینی الهاشمی(ره) نگریسته شود مطالبی هم که به مانند این سه مکتب جای تردید داشته باشد حتما به چشم می خورد و شما که فلسفه خوانده اید بهتر می دانید که غیر از قرآن هیچ ایسم و مکتبی کامل نیست و نمی تواند جوابگوی همه ی سوالات و پرسش ها و مطالب باشد که مورد انتظار شماست. قطعاً هیچ مکتب فلسفی کامل نیست و نمی‌تواند باشد زیرا انسان رشد دارد و فردایش قطعاً از امروز بیشتر می‌فهمد پس هر آن‌چه که امروز بگوید کامل نیست و نقص دارد درست همین نکته است که ایجاب می‌نماید همیشه نسبت به مکاتب فلسفی قدیمی با تردید نگاه کنیم و تلاش نماییم آن‌ها را ارتقاء بخشیم ولی با فرمایش شما موافق هستم که این مسأله حل شده است هر انسانی علم دارد به وجود خودش و می‌داند که «هست» بدون تردید و هدف ما از نقد شبهه مغز در خمره هم همین بود که نشان دهیم این شبهه نمی‌تواند علم انسان به خودش را نفی کند به شک تبدیل نماید [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - فلسفه 73 - آقامنیر 117 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

< << 21 22 23 24 25 >> >

سه شنبه 103 آذر 6

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر بازی روحانیت خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید