یازده منهای یازده جنگ ناگزیر سه دشمن حاکم فقط فقیه است مهاجرت معکوس

[بیشتر]

فارسی نویسی در فوکاسکی مدل SWOT نمودار جوشن کبیر اصطلاحات رایج در پژوهش نامه سیدمنیرالدین به امام

[بیشتر]

• موانع طراحی حکومت
• داستان ِ بانکدار
• روش محاسبه سود وام بانکی
• مسأله شناخت
• تأمین امام جماعت
• اصول تربیت فرزند
• انرژی‌های غیرهمسو
• مسیر مرجعیّت
• خانواده؛ دشمن کاپیتالیسم
• هویّت ِ بورس
• عشق و فقه
• نواقص العقول
• من؛ مسئول
• فهم غلط از استخاره
• درمان ِ سازمان ِ تنبل
• تحولات اقتصاد کلان
• اولین نرم‌افزار من
• انقلاب در ساختارها
• پول در بانک
• سازمان جبهه
• آسیب فعالیت فرهنگی
• سامانه خانواده
• چرا تعدّد زوجات نه
• هدف ِ ازدواج
• چه کنیم؟
• سبک زندگی
• نسبت عقل و دین
• حل مشکل جبر و اختیار
• پارادوکس طلبه برنامه نویس
• سفرنامه خاورمیانه

[بیشتر]

دبیرستان سرای ایرانی ایده پرتقالی اگر خواننده بازگردد رأی ِ مخفی دستاورد تحصیلی

[بیشتر]

اول برای این بود که کم نشود
حالا
تا زیاد نشود

می‌خواست امسال روزه بگیرد
سیداحمد
سیدمرتضی هم
مریم که سه سال است روزه می‌گیرد
امسال هم همه را گرفت
بحول الله

نگران رشدشان
گفتم هر روز باید بررسی کنیم
این شد که یک فرم جدید به زندگی‌مان اضافه شد
و یک فعالیت تازه

تا آخر که نگرفتند
همان چند روز نخست
بعد منصرف شدند
فقط سحری می‌خوردند
برای همراهی!

هنوز ادامه دارد اما
شده سنّت
هر روز ساعت 20
اگر همان که هیچ
اگر تغییر
باید ثبت شود

معمولاً تغییر خیلی تدریجی‌ست
خطر همین‌جاست
نمی‌فهمیم
آن‌قدر آهسته عوض می‌شود
حتی اخلاق و رفتار و روحیات‌مان
باید نقاط کنترلی باشد
ابزار بررسی
تا بفهمیم
مسیر تغییر ویژگی‌های‌مان را...

قال (ع): «الظَّفَرُ بِالْحَزْمِ، وَ الْحَزْمُ بِإِجَالَةِ الرَّأْیِ، وَ الرَّأْیُ بِتَحْصِینِ الْأَسْرَارِ.» (نهج‌البلاغه، ح48)
پیروزى در گرو تدبیر است، حزم و دوراندیشى در گرو به کار گرفتن فکر، و تفکر صحیح در گرو نگه دارى اسرار است. (ترجمه مکارم)

درباره کولر قبلاً نوشته بودم
این‌جا

امسال پارچه روی کولر پاره شد
در زمستان یعنی
از باد و برف و باران
پارچه قبلی را برداشتم
رفتم برزنت جدید خریدم
یک و نیم در یک و نیم متر
45 هزار تومان شد
وصل کردم جای قبلی



خیلی راحت
پیچ‌ها را باز کردم و دوباره بستم
خوب دوام آورد به نظرم
پنج سال کار کرد
93 نصب کرده بودم و امسال 98 است

یک کار دیگر هم کردم امسال
کلید «تست کولر» نصب کردم
این‌چه کاری‌ست که مدام باید داد بزنی:
«آب کولر رو بزن، حالا قطع کن، حالا موتور کولرو روشن کن، زیادو بزن...»



این را باید خود کولرساز‌ها می‌گذاشتند
نمی‌دانم چرا نمی‌کنند

از چهار سیمی که به کولر می‌رود
یکی به دو خروجی متصل می‌شود
آن «نول» است
سه تای دیگر یکی پمپ آب، یکی دور کند و دیگری دور تند است
برای هر کدام یک کلید بین‌راهی گذاشتم
حالا
کولر که روشن است می‌روم بالا
دگمه‌ها را قطع می‌کنم
پمپ آب و موتور قطع می‌شود
کارهای لازم که انجام شد
دوباره با اتصال کلیدها
هر بخش از کولر که بخواهی راه می‌افتد
تست می‌کنی یعنی
داد و هوار هم دیگر نمی‌خواهد
هر چند بار که بخواهم قطع و وصل! :)

دیدم زیاد سر یخچال می‌رود
نگرانش شدم
در اینترنت گشتم و پوستری پیدا کردم
بردم و پرینت رنگی گرفتم



- سیداحمد! این را ببین!
بچه‌ها همه‌تان ببینید
از این به بعد وقتی یخچال را باز می‌کنید
چشم‌تان به این تصویر می‌افتد
باید مراقب خودتان باشید
نباید زیاد از حدّ بخورید!

تذکّر لازم است
انسان این‌طور است
غفلت
یادش می‌رود

مدام باید جلوی چشم‌مان باشد
چیزهایی که برای‌مان مهم است
تا فراموش نکنیم
شاید برای همین است که روزی پنج بار نماز می‌خوانیم!

قال مولانا (ع): «الْحَذَرَ الْحَذَرَ، فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتَّى کَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ.» (نهج‌البلاغه، ح30)
(از مجازات الهى) برحذر باش، برحذر باش، به خدا سوگند آن قدر پرده پوشى کرده، که گویى آمرزیده است. (ترجمه مکارم)

ما این‌همه شیرینی خوردیم؟
باور نمی‌کنم

بارها رولت درست کرده است
همیشه هم خوشمزه
چطور می‌شود؟!



دبیرستان که بودم تلاش کردم
نشد که نشد
خشک شد و نشد که لوله کنم
سختی کار همین است
این‌که نانش درست در بیاید

مریم توانست
بارها و بارها
و این‌بار هم
او بهتر از پدرش شده است
این یعنی موفقیت
بیشتر برای من
پیشرفت کودکان امتیاز برای والدین است
چه معمای پیچیده و عجیبی!

قال علی (ع): «فَاعِلُ الْخَیْرِ خَیْرٌ مِنْهُ، وَ فَاعِلُ الشَّرِّ شَرٌّ مِنْهُ.» (نهج‌البلاغه، ح32)
انجام دهنده کار نیک از کار نیکش بهتر است و انجام دهنده کار بد از کار بدش بدتر. (ترجمه مکارم)

ظاهرش نه چندان
ولی طعم
حرف نداشت
کیک باقلوایی
کیکی که مریم تنهایی تهیه کرد



واقعاً عالی
حقیقتاً
چه بافت جالبی
اصلاً یک طور خاصی
متفاوت از کیک‌های دیگر

نکته‌ها چقدر مهم‌اند
دستور کلّی را ما همه‌مان می‌دانیم
آرد است و آب و تخم‌مرغ
اما
چیزهایی در کلاس یاد گرفته
که هرگز نشنیده بودم
ندیده
همین نکات تفاوت ایجاد می‌کند
بین عادی و عالی
بین ظاهر و باطن!

همیشه همین است
همه‌جا همین
تفاوت‌ها به نکات کلیدی‌ست
در اخلاق مثلاً
و گرنه همه انسان‌اند
در کلیّت مثل هم
در ظاهر مثل هم
مراعات چند نکته
باطن بعضی را متفاوت از دیگران می‌سازد!

قال الأمیر (ع): «کَانُوا قَوْماً مِنْ أَهْلِ الدُّنْیَا وَ لَیْسُوا مِنْ أَهْلِهَا، فَکَانُوا فِیهَا کَمَنْ لَیْسَ مِنْهَا؛ عَمِلُوا فِیهَا بِمَا یُبْصِرُونَ وَ بَادَرُوا فِیهَا مَا یَحْذَرُونَ؛ تَقَلَّبُ أَبْدَانِهِمْ بَیْنَ ظَهْرَانَیْ أَهْلِ الْآخِرَةِ وَ یَرَوْنَ أَهْلَ الدُّنْیَا یُعَظِّمُونَ مَوْتَ أَجْسَادِهِمْ، وَ هُمْ أَشَدُّ إِعْظَاماً لِمَوْتِ قُلُوبِ أَحْیَائِهِم.» (نهج‌البلاغه، خ230)
مردمى از اهل دنیا بودند ولى دلبسته آن نبودند، در دنیا بودند مانند کسى که اهل آن نیست، به آنچه که بصیرت داشتند عمل کردند، و به دفع آنچه از آن حذر داشتند شتافتند. در میان اهل آخرت مى گشتند، اهل دنیا را چنان مى دیدند که مرگ بدنهایشان را بزرگ مى شمارند، اما آنان مرگ قلب هاى زندگان را بزرگتر مى دانستند. (ترجمه انصاریان)

کلاس اثر کرده
مدتی که رفته
همین چند جلسه اول
شیرینی و کیک

معلّم گفته تمرین کند
هر چه یاد گرفته
در خانه

فوق‌العاده
هم زیبا
هم خوشمزه



قانون گذاشتم
- حق نداری بخوری
وقتی که کار می‌کنی
حتی در حدّ تمیز کردن قاشق و وسایل

قرار است یاد بگیرد
نه این‌که دیابت بگیرد
گفتم پس از اتمام دوره
می‌رویم و آزمایش قند می‌دهی
اگر قند خونت بالا بود
نمی‌توانی دیگر بپزی!

قبول کرد
لب نزد
در تمام مدت پخت
تولید و تزئین
فقط همراه با دیگران
به عنوان یک وعده غذایی
- شام را حذف می‌کنیم و به جای آن یک قطعه کیک می‌خوریم
نباید کیک
اضافه بر تغذیه روزنامه‌مان باشد!

قال أمیرالمؤمین (ع): «الْحَمْدُ لِلَّهِ الْعَلِیِّ عَنْ شَبَهِ الْمَخْلُوقِینَ، الْغَالِبِ لِمَقَالِ الْوَاصِفِینَ، الظَّاهِرِ بِعَجَائِبِ تَدْبِیرِهِ لِلنَّاظِرِینَ، وَ الْبَاطِنِ بِجَلَالِ عِزَّتِهِ عَنْ فِکْرِ الْمُتَوَهِّمِینَ، الْعَالِمِ بِلَا اکْتِسَابٍ وَ لَا ازْدِیَادٍ وَ لَا عِلْمٍ مُسْتَفَادٍ، الْمُقَدِّرِ لِجَمِیعِ الْأُمُورِ بِلَا رَوِیَّةٍ وَ لَا ضَمِیرٍ الَّذِی لَا تَغْشَاهُ الظُّلَمُ وَ لَا یَسْتَضِیءُ بِالْأَنْوَارِ، وَ لَا یَرْهَقُهُ لَیْلٌ وَ لَا یَجْرِی عَلَیْهِ نَهَارٌ، لَیْسَ إِدْرَاکُهُ بِالْإِبْصَارِ وَ لَا عِلْمُهُ بِالْإِخْبَارِ.» (نهج‌البلاغه، خ213)
حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که از شباهت به مخلوقات، برتر، و از وصف واصفان، والاتر است. به وسیله تدبیر شگفت آورش بر همه ناظران آشکار است و با جلال عزّتش کنه ذاتش بر همه اندیشمندان پنهان. خداوندى که عالم است بى آنکه معلوماتش اکتسابى باشد یا فزونى گیرد و یا آن را از کسى فرا گرفته باشد. خداوندى که همه امور را اندازه گیرى کرده، بى آنکه نیاز به تفکّر و یا رجوع به ضمیر و وجدان داشته باشد. خدایى که تاریکیها پوششى بر او نمى افکند و از نور و روشنایى بهره نمى گیرد. شب او را نمى پوشاند و روشنایى روز بر او نمى گذرد. نه درک او از اشیا، با حسّ بینایى (و چشم ظاهرى) است و نه علم و دانش وى از طریق خبرگیرى. (ترجمه مکارم)

به نظرم مفید است
برای خیلی‌ها
خیلی از زنان و مردان جامعه‌مان
که این آخرش است
این ته خط است
این ته دادگاه است
وقتی نادرست رفتار کنی
تهش این می‌شود
عبرت است
اگر نبود نمی‌گذاشتم این‌جا
باشد تا یاد بگیرند
تا پیش‌بینی کنند
تا پیش ببینند
تا مثل این آدم‌ها رفتار نکنند
تا دچار چنین حسرتی نشوند
برای عبرت بردن
چون به نظرم ذکر این مطلب مفید است

این ماجرا به حکایتی مربوط می‌شود که درباره آن این‌جا نوشته بودم
این ایمیلی است که زوجه سال‌ها پس از طلاق برای زوج فرستاده است:
(متن بدون دخل و تصرّف و کم و زیاد عیناً کپی شده است و هیچ تغییری در آن نداده‌ام، فقط نام اشخاص را حذف کردم و به جای آن‌ها سه نقطه گذاشتم)

بسمه‌تعالی

این مطلب را در حالی می‌نویسم که در اتاق نشسته‌ام و چندین روز است که مشغول مطالعه‌ی وبلاگ و مطالب مربوط به خودم هستم. علاوه بر وبلاگ، سی‌دی‌هایی که ایشان تهیه کرده‌اند و اسنادی که در اختیارم گذاشته‌اند و..
هر روز که مقداری از آن را مطالعه می‌کنم، تمام وجودم داغ می‌شود و عرق تمام بدنم را خیس می‌کند. گریه می‌کنم و به خدا و جانمازی که در اتاق، در این چند روز مدام پهن است، پناه می‌برم. مشغول دعای ابوحمزه ثمالی می‌شوم، گریه بیشتر می‌کنم و از درگاه خدای متعال طلب عفو می‌کنم که من، آن [...] نبودم. اصلاً او، من نبودم. حقیقتاً او یک زن ملعونه‌ای بوده که چنین کرده است چرا که ذهنش را پر کرده بودند از مسلک‌های غلط و پیچیده! بگویم خدا بیامرزد یا نیامرزد یا هدایت کند، آن کسی را که مرا در این مسیر اشتباه انداخت و من از فضایی که مدام در آن تحقیر می‌شدم، می‌هراسیدم. تصور کنید، به زنی که شوهر و بچه دارد، چنین القا کنند: «زنانی که وقتشان را صرف خانه‌داری و شوهرداری و بچه‌داری می‌کنند، به چه درد اسلام می‌خورند؟ و چه دردی از اسلام دوا خواهند؟! آیا شما وظیفه ندارید؟! مخصوصاً کسانی که در خانه‌ای به دنیا آمده‌اند که محیط خانه، مملو از مباحث عمیق علمی و فرهنگی است. آیا این موضوع، وظیفه‌ای بر دوش شما نمی‌گذارد؟! اگر نه، پس فرق شما با دیگر دختران که در چنین محیطی نیستند چه می‌شود؟! تو تک دختر خانه، محرم خانه و دختر مدیری هستی! قطعاً به نحو احسنت از پسِ آن بر خواهی آمد.» اگر چه که بیانات هیچ‌گاه به این صراحت نبوده، اما در همین حوالی بوده که ذهنیت مرا بکلی به اشتباه انداخته بود. تا آن‌جا که گمان می‌کردم، زندگی عادی با همسر و فرزندانم، خسارت دنیا و آخرت است و ما که به این مباحث دسترسی کامل و ساده‌ای داشتیم، در این زمینه کوتاهی کرده‌ایم. و ادامه می‌دهند که خدایا! جواب خدا را چه خواهی داد؟! آیا در روز قیامت خدای متعال شما را که دختر این خانه بودی، بازخواست نمی‌کند که چرا غفلت کردی؟! دیگران هیچ، اما تو که شرایط خدمت به فرهنگستان را داشتی، چرا کوتاهی کردی؟! (این‌ها همه، تصوراتی بود که خودم از برخوردهای خانواده احساس می‌کردم، نه این که به وضوح چنین گفته باشند.) و من رفتم که به خیال واهی، به اسلام خدمت کنم!
از طرف دیگر، حقیقتاً همسر و فرزندانم را دوست داشتم، چیزی بیشتر از دوست داشتن! وقتی جدایی صورت گرفت، بارها برای آنان نوشتم که نشان‌دهنده‌ی عشق بی حدّ و اندازه‌ی من به عزیزانم بوده است. در این‌جا بخشی از آن‌ها را می‌آورم:
«وای [...]! کجایی مادر؟! نمی‌دانم چرا یاد تو این‌قدر قلبم را فشرده می‌کند، آنقدر که به شدت اشک‌هایم را به هر طرف می‌پراکند! قلبم تو را صدا می‌زند. دستانم، صورت ماه تو را می‌خواهد. نگاهم، صدایم، وجودم.... تو را می‌خواهد. می‌نویسم برای تو، برای دخترم، اما اشکها آنقدر کاغذ را مچاله می‌کنند که جوهر خودکار در آن پخش می‌شود و قلم هم دیگر یاری نمی‌کند. در صفحه‌ی بعد باز می‌نویسم برایت [...]! مادر! آیا در این دیار خاکی، مادری هست که فرزندانش را نخواهد و بدون آنان توانایی نفس کشیدن داشته باشد؟! و بی دغدغه زندگی کند؟! نه، باور نمی‌کنم. خیلی دوست دارم یکبار دیگر تو را در آغوش بگیرم و بگویم: «کوتاهی‌ام را ببخش!» یادم می‌آید در یکی از آن روزهای بحرانی که حال روحی وحشتناکی داشتم، تو ازم خواستی تا دستانت را بشویم و اصرار داشتی که من، این کار را انجام بدهم. اما من، از فشار روحی شدید، تو را از خود دور می‌کردم. اطرافیان در حیرت بودند که آیا این همان [...]‌ای است که در یک چشم بهم زدن، حاجت فرزندانش را برطرف می‌کرد؟! چه شده که دیگر نمی‌تواند حتی دستِ دخترش را بشوید؟! نمی‌دانم آن شب چه مرگم شده بود که توانایی انجام تقاضای تو را که تنها «شستن دستانت بود»، نداشتم. هنوز هم در حیرتم! با تمام عشقی که از تو در دلم قلیان داشت، اما انگار صدایت را نمی‌شنیدم و گریه‌هایت را نمی‌دیدم. آنقدر مستأصل شده بودم که خودم هم در برابرت زانو زدم و دو دست روی سرم گذاشتم و گریه می‌کردم.
گاهی می‌گویم خدا را شکر که آن شب تمام شد، گاه می‌گویم نه! ای کاش برگردد آن شب و من تو را در آغوش بکشم و دستانت را به آرامی بشویم و خشک کنم!
عزیز دخترم! کوتاهی آن شب را چگونه جبران کنم؟! و کی و چگونه از عذاب وجدان آن شب نجات خواهم یافت؟! چگونه غفلت مرا خواهی بخشید که تو نیاز داشتی و گریه می‌کردی برای یک لحظه آغوش من، اما من نمی‌توانستم و فقط با تو گریه می‌کردم. چگونه از مادرِ مریضت خواهی گذشت و به من فرصت دوباره خواهی داد؟! تا تمام لحظات عمرم را برای جبران آن لحظات صرف کنم؟!
تو ای پسرم، [...]! [...]! در فراغ شما در آتشم! و کی این آتش برایم سرد خواهد شد؟! چه زمان خود را از ترک شما خواهم بخشید؟! تا سرِ آرام به بالین بگذارم؟! کدام لحظه خواهد بود که باز خنده‌های شما را تماشا کنم؟! و کدام روز عزیز و گرامی خواهد بود که در کنار شما آرامش گیرم؟! چه روز زیبایی است که دوباره بشنوم که می‌گویی: «مامان، من خیلی دوستت دارم.»؟! و کدام سال خوشبختی است که تولد شما را به جشن بنشینم؟! باور نمی‌کنم بچه‌ای مادرش را نخواهد و مادری بچه‌اش را؟! نه، باور نمی‌کنم. چگونه باور کنم که بدون مادر، حقیقتاً شادید؟! چگونه باور کنم که دخترم، اطراف خود مادری را ببیند که دست بچه‌اش در دست گرفته‌، اما آهی از دل نکشند که ای کاش مادر منم اینجا بود و به وجودش در برابر دوستانم افتخار می‌کردم و او را به همه نشان می‌دادم؟!
آه خدای من! چه روز عزیزی است که بتوانم هر سه فرزندم را به آغوشم بگیرم و عقده‌ی دل وا کنم؟! خدایا! این است مقام(فقر و ذلّت) آن کس که به درگاه تو روی آورده و به لطف و کرمت پناه جسته و با نعم و احسانت انس و الفت گرفته. و تو آن ذات با جود و بخششی که جامه‌ی عفوت (بر تن گنه‌کاران) تنگ نیست و فضل و رحمتت نقصان‌پذیر نخواهد بود و ما هم تمام وثوق و اطمینان خاطرمان به عفو همیشگی توست. آیا چنین پنداریم که تو بر خلاف حسن ظنّی که به حضرتت داریم با ما رفتار می‌کنی؟ یا ما را از امید و آرزوهایی که به تو داریم محروم می‌سازی؟ هرگز!

و من الله توفیق

این عاقبت انسان‌پرستی‌ست
مطلبی که در این‌جا به آن اشاره کرده بودم!

فهرست مطالب آرشیوشده از این پرونده:

عصبانی
خیلی شدید
ناراحت
تحمّل نمی‌توانست

«بابا وایتکس بریز پیراهنم خوب تمیز شه»
سیداحمد خواست
من هم ریختم
در ماشین لباسشویی
یهو سیدمرتضی هم پیراهنش را آورد:
«بابا اینم بنداز تو ماشین»

بله
نباید می‌انداختم
رنگش سبز بود
خودم باید حواسم را جمع می‌کردم
نکردم خب
اشتباه
انداختم و روشن

یک‌ساعت بعد...
هاهاها...
زرد شده بود
واقعاً زرد
سیدمرتضی داشت دیوانه می‌شد
خیلی پیراهنش را دوست داشت
- ببین پسرم
سبز از دو رنگ زرد و آبی ترکیب شده
تشکیل شده یعنی
رنگ آبی‌ای که در لباس تو استفاده کرده‌اند
در پارچه‌اش
کیفیت نداشته
شسته شده و رفته
زردش اما
با کیفیت
باقی مانده
مسأله همین است

قبول نمی‌کرد
آرام نمی‌شد
- ببین سیدمرتضی
حالا مگه عصبانی باشی
رنگ پیراهنت دوباره بر می‌گرده

نخیر
فایده نداشت
پس دست به کار شدم و رفتم در فاز نصیحت:
- گوش کن
قرار است بزرگ شوی
باید یاد بگیری
چیزی که از دست رفته
دیگر رفته است
بر نمی‌گردد
غصه خوردن برایش فایده ندارد
فقط خودت را اذیت می‌کنی
یاد بگیر
عادت کن
برای آن چه که رفت غصه نخور!

تمام شد
این را که گفتم آرام شد
بالکل فراموش کرد و به زندگی بازگشت!

«لِّکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ وَاللَّـهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ» (حدید:23)
تا [با یقین به اینکه هر گزند و آسیبی و هر عطا و منعی فقط به اراده خداست و شما را در آن اختیاری نیست] بر آنچه از دست شما رفت، تأسف نخورید، و بر آنچه به شما عطا کرده است، شادمان و دلخوش نشوید، و خدا هیچ گردنکش خودستا را [که به نعمت ها مغرور شده است] دوست ندارد. (ترجمه انصاریان)

پ.ن.
تصویری از پیراهن گرفتم



باورکردنش سخت است
این‌که
این پیراهن تا هفته پیش کاملاً
کامل کامل یعنی
سبز بوده است
سیز تیره! :)

برای نیمه شعبان خریدیم
هر سال می‌خریم
کیک و شیرینی
خاطره بشود
خوش بگذرد
این فرهنگ خانوادگی ماست
من این فرهنگ را ابداع کردم
جشن تولّد می‌گیریم
نه برای خودمان
بل برای امامان‌مان!

چه مقوای جالبی دارند
یک‌بار مصرف شاید
اما نه برای ما
نگه می‌داریم
بارهامصرف‌اند

«می‌شه کیک درست کنم؟»
چند روز بعد
این‌بار مریم کیک درست کرد
تزئین خانگی خودش



مقواها را نگه می‌داریم
برای کیک‌های خانگی‌مان
قصه همان کت است
که برای دگمه دوخته شد
ما هم
برای این مقواها کیک می‌پزیم! :)

تابستان چند کلاس قرار است بروند
مریم کلاس تزئین کیک
هنوز شروع نشده
ثبت نام کرده
ببینیم چه می‌شود
کیک‌هایش که خوب است
فقط تزئین
مانده تا حرفه‌ای شود
همه‌مان منتظریم
پس از این کلاس‌ها چه برای‌مان درست خواهد کرد!

قَالَ (علیه السلام): «قَلِیلٌ تَدُومُ عَلَیْهِ، أَرْجَى مِنْ کَثِیرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ»(نهج‌البلاغه، ح278)
اندک کارى که بر آن مداومت کنى امید بخش تر است از کار زیادى که از آن خسته شوى. (ترجمه انصاریان)

«می‌شه جوجه کباب بخریم؟»
- چرا بخریم، بیا درست کنیم!

آشپزی هم باید یاد بگیرد
در شیرینی و کیک که راه افتاده
ولی
آشپزی مهم‌تر است
روز جمعه را ماکارونی خودش درست کرد
پیاز را خُرد کرده و سرخ
البته کمی زیاد
زیاد سرخ کرد
زیادتر از اندازه
در واقع یعنی سوخت
ولی خب...
اولین بارش بود
طبیعی‌ست
در عوض یاد گرفت چقدر باید پیاز را سرخ کند!

گوشت چرخ‌کرده را اضافه
رب و ادویه
درست است که طعم خوبی پیدا نکرد
کمی بی‌مزّه در آمد
ولی
مهم این بود که ماکارونی را یاد گرفت درست کند
دفعه بعد بهتر

«می‌شه خودم درست کنم؟»
- آره، یادت می‌دم، خودت انجام بده!



مرغ را خودش خُرد کرد
به سیخ کشید
آب زعفران زد
کباب کرد
و البته
در نهایت هم خورد! :)

عالی بود
جوجه کبابی که دخترم در خانه پخت
سیداحمد و سیدمرتضی هم کیف کردند

همه غذاهایی را که بلدم یادش می‌دهم
باید پیش از ازدواج
خانه‌داری را خوب فرا بگیرد!

پ.ن. یاد خاطره‌ای افتادم
تازه که زن گرفته بودم
یکی دو هفته که گذشت
تصمیم گرفت نهار درست کند
تا آن روز یا از بیرون می‌خریدیم
یا خودم درست می‌کردم
پرسید:‌ چی درست کنم؟
گفتم: قرمه‌سبزی
رفتیم که سبزی بخریم
دیدم دارد با یکی از مشتری‌ها صحبت می‌کند
با خانمی که آمده بود او هم سبزی بخرد
خانه‌مان ته کوچه بیگدلی بود
محله‌ای معروف به جوب‌شور
تازه اجاره کرده بودم
لطفاً نپرسید نهار چه شد
گفتنی نیست
غذایی که برای اولین بار
آن هم از روی دستوری شفاهی
عبوری و گذری
غذایی که دستورش را از مشتری سبزی‌فروشی بپرسی
سؤال دارد؟!

این نمی‌شود
این درست نیست که کار را بعد از پذیرفتن یاد بگیریم
مثل این‌که طرف را عضو تیم ملّی کنند
ولی اولین روزی باشد که فوتبال بازی می‌کند
بگوید: خب، می‌روم و یاد می‌گیرم
- حالا؟ حالا که به عضویت تیم ملّی درآمده‌ای؟!
عضویت در این تیم برای کسی‌ست که قبلاً آموزش دیده باشد
یعنی بلدی که آمدی و عضو شدی!
به عنوان تایپیست استخدام شوی
بلد نباشی با صفحه کلید کار کنی
مدیر بپرسد: چرا؟
بگویی: اول شغل را قبول کردم، بعد می‌روم و یاد می‌گیرم!
عین این می‌ماند
ازدواج بدون مهارت‌های آن
چه برای پسر و چه برای دختر
فرقی نمی‌کند
هر دو آموزش می‌خواهند
مقصّر هم پدر و مادرها هستند!

یکشنبه 04 شهریور 2

امروز:  بازدید

دیروز:  بازدید

کل:  بازدید